Το καλοκαίρι του 1961 η Αλεξάνδρεια δεν είναι πια η πόλη της ακμής αλλά το τοπίο μιας αντιπαράθεσης με την Ιστορία. Μετά τον αδόκητο χαμό του πατέρα της και την απώλεια της οικογενειακής περιουσίας η Δάφνη Χάραμη ατενίζει τον ορίζοντα της φυγής από την Αίγυπτο του Νάσερ, νιώθοντας πως θα αφήσει πίσω της ένα πολύτιμο κομμάτι ζωής. Από έναν κόσμο που βυθίζεται στα βαθιά νερά του χρόνου ο Δημήτρης Στεφανάκης διασώζει τη φωτεινή αίσθηση για τη ζωή. Η Δάφνη αισθάνθηκε τα γεγονότα να έρχονται καταπάνω της και από τη μια στιγμή στην άλλη η πραγματικότητα που ήξερε αναιρέθηκε με βίαιο τρόπο. Δεν υπήρχε πια Κωστής Χάραμης και η ίδια δεν ήταν η κόρη του μεγιστάνα των αιγυπτιακών τσιγάρων. Η έπαυλη της οδού Αββασιδών που αναγνώριζε για σπίτι της έγινε ένα ξένο οίκημα στο οποίο δεν της επιτρεπόταν πια να πατήσει το πόδι της. Η ίδια η Αλεξάνδρεια έγινε ξένη και αφιλόξενη, μια πόλη σκιών και ψιθύρων.