Πρόκειται για πολλές ωραίες ιστορίες αυτοτελείς μεν, αλλά και μέρος ενός συνόλου, που η κάθε μια παίζει το ρόλο της ψηφίδας στην αφήγηση του κεντρικού θέματος, Χαρακτηριστικό τους η ειλικρίνεια, στην αφήγηση των πραγματικών γεγονότων, αλλά ακόμη και τα μέρη που ενδεχομένως αποτελούν μυθοπλασία, δεν έρχονται για να καλύψουν καταστάσεις, αλλά να φωτίσουν αλήθειες. Μια αφήγηση μέσα στη χαρά της ανάμνησης μιας ιδιαίτερα ευχάριστης εφηβείας, στην οποία ο αναγνώστης δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το μύθο, γιατί όλα μπροστά στα μάτια του στέκουν ως θαυμαστά κι αληθινά. Ο Πάνος, ένα ξέγνοιαστο παιδί, μαθητής της δημοτικού, έπαιζε στα διαλείμματα στον αυλόγυρο του δημόσιου σχολείου του και, αφού επέστρεφε σπίτι, τελείωνε τα μαθήματά του και συνέχιζε το παιχνίδι στο Πεδίο του Άρεως. Μια μέρα του 1958, οι γονείς του, του ανακοίνωσαν ότι θα έδινε εισαγωγικές εξετάσεις στο Κολλέγιο Αθηνών για να συνεχίσει εκεί τη μαθητική του εξέλιξη. Όλοι οι επιτυχόντες των εξετάσεων παρουσιάστηκαν τον Σεπτέμβριο στο νέο σχολείο –μικρά αγόρια με κοντά παντελονάκια, άγνωστα μεταξύ αγνώστων, και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Γρήγορα ξεχώρισε η «παρέα» και άρχισε να γράφεται η ιστορία για τα καλύτερά μας χρόνια στην… οδό Ονείρων! Σ’ αυτήν την παρέα, που παραμένει από τότε μέχρι σήμερα το ίδιο στενά δεμένη, είναι αφιερωμένο τούτο το βιβλίο. Ξαναδιαβάζοντας τις περιγραφές που περιλαμβάνει με κριτήριο τους κανόνες της σημερινής «πολιτικής ορθότητας», ίσως κάποιοι ενοχληθούν. Κρίθηκε πιο έντιμο, ωστόσο, να τηρηθούν στις ιστορίες η γλώσσα και οι κανόνες της εποχής στην οποία αναφέρονται και να γραφτούν τα πράγματα όπως τα βλέπαμε και όπως τα λέγαμε τότε.