«Ο Γεράκης οραματίστηκε την κοινωνία του μεγάλου καφενείου σαν ένα είδος κοινότητας […] Στην πραγματικότητα, στο νου του είχε κάτι περισσότερο, όπως φάνηκε αργότερα […] Το όνειρο αυτό του Γεράκη πραγματοποιήθηκε εν μέρει, διότι ο ήχος των γεγονότων της ζωής περνάει έστω και σαν ψίθυρος παντού […] Ο Τελώνης αισθάνθηκε έκπληξη και απορία. Ώστε πέραν των αισθημάτων καλοσύνης της Καλλιόπης και φιλίας του Αρπάγη, υπάρχουν κι άλλα αισθήματα. Εντιμότητα, αξιοπρέπεια, ευαισθησία. Ένας άγνωστος κόσμος για εκείνον, στον οποίο οι έννοιες ήταν ξεκάθαρα αντίθετες και όχι ταυτιζόμενες, όπως μέχρι τότε πίστευε. Απέναντι στην εντιμότητα η απάτη και απέναντι στην αξιοπρέπεια πιθανόν η ποταπότητα και η ευτέλεια…». (αποσπάσματα από το βιβλίο) Το «Καφενείο των Απόντων» δε μοιάζει με τα άλλα στέκια. Οι «θαμώνες» του δεν είναι απόμαχοι της δουλειάς, ακόμα και οι πιο γηραλέοι. Δεν έχουν ξεμπερδέψει με τα εγκόσμια. Έχουν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς. Κουβαλάνε καλά κρυμμένα μυστικά ζωής, μύχιους ανεκπλήρωτους πόθους, ευγενείς ή ανομολόγητες φιλοδοξίες. Ζουν στη σκιά των πληγών που άφησε η παλιά τους ζωή. Γι’ αυτό και το καφενείο είναι για κείνους κοινότητα και καταφύγιο μαζί. Ένας νεαρός κληρονόμος, μια φιλόδοξη διακοσμήτρια, ο συνταξιούχος συμβολαιογράφος που γνωρίζει πολλά, ο μοναχικός ιστορικός τέχνης, ένας μυστηριώδης και μόνιμα θλιμμένος ευγενής άνδρας, ο συνεσταλμένος χαράκτης, ένας φιλοσοφημένος παραχαράκτης, ένας απατεωνίσκος μικρέμπορος, κάποιος εξαφανισμένος πολιτικός πρόσφυγας, ο ονειροπόλος νέος, ένας εμμονικός αστυνόμος, μια δαιμόνια ρεπόρτερ… Ζωές που τέμνονται με τα νήματα της μοίρας και της αέναης κοινωνικής εξέλιξης κι εναλλαγής, στροβιλίζονται στη δίνη των τεκτονικών μεταβολών που διαπέρασαν το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, σε δυο διαφορετικές γωνιές της Αθήνας, στο θορυβώδες κέντρο και σε μια λαϊκή συνοικία. Ο Τάκης Σκλάβος στο κοινωνικό αυτό μυθιστόρημα, με ζυγισμένες δόσεις μυστηρίου και υποδόριου χιούμορ, σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας εποχής που αλλάζει, μιας πόλης