Το Ταξίδι στον Πράσινο Ήλιο είναι ένα λαϊκό αφήγημα (και όχι μια τάχα μου «αφήγηση») που πατάει σταθερά στο βίωμα κι ως εκ τούτου έχει την αυθεντικότητα του χρονικού. Γραμμένο σε μια γλώσσα που αποδίδει τους τρόπους μεταξύ μας καθώς και τις εκφράσεις μας, καταφέρνει άδολα να μετουσιώνει ακόμη και τα κλισέ σε μια στίξη του χιούμορ που διαπερνά όλο το βιβλίο. Οι χαρακτήρες που ζωντανεύει ο Γιώργος Αρβανίτης δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας (παρ’ ότι στο έργο του κατοικεί και η μυθοπλασία) αλλά συνθέτουν μια πινακοθήκη προσώπων οικείων στον ίδιο, που όμως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως αυτό, για όσους δεν ένιωσαν ποτέ ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για μια πρωθύστερη αλλογνωριμία ιδιαιτέρως πολύτιμη. Το βιβλίο δεν φιλοδοξεί, ούτε θέλει άλλωστε, να καταγράψει την ιστορία μισού αιώνα, ιστορεί όμως με τον τρόπο που ιστορεί η ζωγραφική τις καταστάσεις, ή μάλλον τις μεταπτώσεις των καταστάσεων και τις μεταβάσεις εκείνες που ορίζουν και διαμορφώνουν τα ανθρώπινα. Εν προκειμένω στο δικό μας ελληνικό πανηγύρι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη… Στάθης (Σταυρόπουλος).