Καθημερινά κάθε άνθρωπος προσπερνάει ανθρώπους. Βουλιάζει στο πλήθος, αισθάνεται τον αέρα των άλλων. Κάποιοι έρχονται πιο κοντά κι ο αέρας τους πλέκεται με τον δικό σου, με τον δικό μου αέρα. Στο μοίρασμα των αναπνοών, στις ίδιες κινήσεις των χεριών και στα βλέμματα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ονόματα, χρόνος ή χώρος, αυτά είναι μόνο για να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πού βρίσκονται και τι είναι. Το κάθε μικρό κομματάκι δημιουργεί το μεγάλο παζλ και, χωρίς αυτό το ένα μικρό κομματάκι, η μεγάλη εικόνα δεν θα είναι ποτέ ίδια. Για το κάθε ένα που έχει ή δεν έχει φωνή, έχει ή δεν έχει γραφή, από τα πιο ορατά μέρη μέχρι τα βάθη του αοράτου. Για όλους εκείνους τους γνωστούς και άγνωστους που ένα βράδυ μoύ επέτρεψαν να δω κάτω απ τα ρούχα, κάτω απ το δέρμα της συνήθειας. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, για εσένα, για εμένα. Είδα. Τίποτα δεν οίδα κι όμως είδα έναν άνδρα να... έρχεται κοντά μου, για να μου πει την ιστορία του, να σου πω την ιστορία του, να σου πω τη δική σου, να σου πω τη δική μου ιστορία καμωμένη με μάτια άλλα και με μάτια δικά μου, δικά σου. Με τα μάτια εκείνου που Είδα να...