Παράξενο ζωντανό ο χρόνος. Δεν πιάνεται, μα είναι εκεί. Ιανός στο δρόμο της ύπαρξης και της φθοράς. Διπλωνόμαστε μέσα του, ασφαλώς. Μετράμε ανθρώπους και μέρες. Χωρίς επιφύλαξη, αφού μόνο η βεβαιότητα είναι συμβατή με τη ζωή. Άλλες φορές πάλι, κρυβόμαστε στις ρωγμές του από φόβο ή συστολή για το αναπότρεπτο ή από ανάγκη για τη ματιά ενός άλλου στη ζωή μας. Αυτή η διακοπή του ρυθμού, η μετάπτωση -ηθελημένη ή μη-, από το σημείο στο κύμα και πίσω, ακτινοβολεί αποφάσεις, αισθήματα, λόγο. Αυτά βλέπει ο χρόνος και γνέφει συγκαταβατικά, χαμογελώντας.