«Κάπου ?κε? ?νήκαμε κι ?με?ς πάντα, ?κε? στ? σαπίλα, στ?ν ?διάκοπη νοσταλγία γι? ?,τι ?ρθε κάποτε κα? δ? θ? ?λθ? ποτ? ξανά. Νομίζουμε -?, γελασμένοι κα? ?νόητοι ?ς ε?μαστε- π?ς ?λα ?σα πικρ? ?νειρευτήκαμε, ?λα ?σα μας ?δωσαν ο? ματι?ς κα? ο? πορε?ες μας μ? το?ς ?νθρώπους, το?ς ?ρωτες κα? τ?ς μαγευτικ?ς ?κδρομ?ς δίπλα στ? ξερόχορτα το? Βουνο?, στ?ν ?σφαλτο τ?ς Λεωφόρου Αθην?ν, στ?ν κατάντια τ?ν Δυτικ?ν Προαστίων, θ? ?ρθουν πάλι κάποτε ?π? τ? σκονισμένα, ξεφτισμένα χρονοντούλαπα τ?ς ?στορίας ν? μ?ς συνοδεύσουν σ? ?,τι ?πάρχει παραπέρα, ?κε? μπροστ? στ? θλιμμένο μας μέλλον.Ποιο τραγούδι γεννάται άραγε, αν για μελωδία πάρεις τη μελαγχολία μιας ανάμνησης, για στίχους μια γλώσσα εποχών λησμονημένων, και για φωνή τη γλυκοκατάντια των Δυτικών Προαστίων της αθάνατής μας Αθήνας;Την απάντηση, το ταξείδι στα Παλιοσίδερα των αλλοτινών αυτών διηγημάτων, γλυκά και απόσιγα στα χέρια σας θα παραδώσει.