Όταν η ιστορία αρχίζει να μοιάζει με παραμύθι που το νήμα του χάνεται στη σιωπή, όταν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων ντύνονται το ρούχο της φθοράς των ιδεών και της ένδειας ιδανικών, μόνο η μνήμη μπορεί να ανασυνθέσει τα θραύσματα του ραγισμένου καθρέφτη της αλήθειας. Η εξέγερση των φοιτητών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου παραμένει το ορόσημο του αγώνα των νέων ανθρώπων που, ανοχύρωτοι και άοπλοι απέναντι στα σιδερόφρακτα χουντικά ανθρωπάρια, τόλμησαν να σπάσουν με την ορμή της νιότης το γύψινο καλούπι της ανελευθερίας και του φόβου. Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» που ήχησε τον Νοέμβρη του ’73 στους δρόμους της Αθήνας, ξεπερνά τα στενά όρια ενός τόπου, γίνεται πανανθρώπινο. Και όσο εξακολουθεί να είναι ανεκπλήρωτο έστω και για έναν άνθρωπο, άλλο τόσο θα είναι παγκόσμιο δημοκρατικό όραμα και θα κάνει τα θεμέλια κάθε τυραννικής εξουσίας να τρίζουν. Μέσα από τις σελίδες της «Μνημοσύνης» υπογραμμίζεται το χρέος κάθε πολίτη να προασπίζει, ακόμα και με την ίδια τη ζωή του αν χρειαστεί, το δικαίωμα στην ελευθερία και τη δημοκρατία, μέχρι να θεμελιώσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την ειρήνη σε όλη τη γη. Πενήντα χρόνια έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι προσωπικές µαρτυρίες συνταιριάζονται µε τη λογοτεχνία και την ποίηση, ανάβοντας έτσι τη σπίθα που ξυπνά µνήµες και δηµιουργεί επαναστατικές εικόνες.