Τα χαιρόμαστε όμως; Ή μάλλον τα χαιρόμαστε αρκετά; Κι αν όχι, γιατί;
Η κεντρική θέση αυτού του βιβλίου είναι πως η χαρά στη σχέση με το παιδί είναι ένας ιδιαίτερα σημαντικός και παραγνωρισμένος παράγοντας για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Για τη δημιουργία όλων αυτών των πολυπόθητων χαρακτηριστικών για τα οποία εμείς οι γονείς μοχθούμε, σκοτώνοντας καθ’ οδόν τη χαρά: της αυτοπεποίθησης, της αυτοπειθαρχίας, του σεβασμού (του εαυτού και των άλλων), της αυτονομίας, της δημιουργικότητας, της ανθεκτικότητας, της κοινωνικότητας, της διάθεσης για μάθηση.
Εμείς ως γονείς συνήθως επιδιώκουμε να γίνουμε οι οδηγοί των παιδιών στον απαιτητικό δρόμο προς την ενηλικίωση. Μέσα σε όλες τις δυσκολίες και τις εντάσεις που είναι αναπόφευκτες σε αυτή τη διαδικασία, τα παιδιά μάς δίνουν πλήθος ευκαιριών να προσεγγίσουμε την ουσία των πραγμάτων. Να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Κι έτσι τα παιδιά μπορούν να γίνουν αυτά οι οδηγοί μας στον εξίσου απαιτητικό δρόμο προς τη χαρά της ζωής.
Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένα εγχειρίδιο. Είναι η προσωπική καταγραφή μιας ψυχολόγου, και συγγραφέα, και μαμάς. Και είναι μια προτροπή για συνύπαρξη με βασικό γνώμονα τη χαρά. Τη χαρά που μας κάνει πιο δυνατούς και ανοιχτούς σε ό,τι φέρει η ζωή.