Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση το έργο τούτο να αραχνιάζει στις βιβλιοθήκες κάποιας πόλεως ή κάποιου ερευνητή. Αλλά να ταξιδέψει στις καρδιές όλων εκείνων που αγαπούν το Δημοτικό τραγούδι. Όλων εκείνων που το τραγουδούν και κυρίως όσων το χορεύουν και το κάνουν κτήμα τους. Είναι το τραγούδι η «γλώσσα της ψυχής» και την κάνει να πετάει και να παίρνει δρόμους αλλόκοτους. Πώς θα ήταν η ελληνική γλώσσα χωρίς το δημοτικό τραγούδι; Πώς η ελληνική ποίηση; Πώς ο ελληνικός πολιτισμός; Η εκφορά της γλώσσας, η μουσικότητα; Τα οράματα του λαού παίρνουν σάρκα και οστά απ’ αυτό το τραγούδι και ενίοτε γίνονται δύναμη για να “ραγίσουν τα λιθάρια” όπως εύστοχα επισημαίνει ο ποιητής της Ρωμιοσύνης. Τούτο το τραγούδι είναι ζωντανό. Γεννάει αξίες, κώδικες τιμής και πολιτισμό. Με τούτο ημερεύει, διασκεδάζει και κλαίει στις μεγάλες συμφορές του κόσμου. Με τούτο γεννιέται, πολεμάει και πεθαίνει. Είναι η “μοίρα της Ρωμιοσύνης”, που τον συντροφεύει και τον ανταριάζει σε κάθε στιγμή. Στην κούνια, στο χωράφι, στην τάβλα, στην ξενιτειά, στο ξύρισμα και κυρίως στα οράματα και στους αγώνες της φυλής. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός το τραγούδι που έχει μέσα του –όχι μονάχα τη δύναμη της ζωής– αλλά κυρίως τη δύναμη της έμπνευσης και συνήθως γίνεται αφετηρία δημιουργίας για κάθε τέχνη και κάθε γενεά.