Αυτό ήταν το έργο του Βάρναλη: Ένας μαχόμενος ανθρωπισμός που μέσα από τη διαλεκτική σύνδεση της σάτιρας και του λυρισμού, της «καβαλίνας και του ροδακινανθού», όπως έγραψε ο Παλαμάς, συναιρούσε στην – σύμφωνη με τις leges artis – εκδήλωσή του τη σκεπτόμενη με την πάσχουσα και την αγωνιζόμενη ανθρωπότητα ή, αλλιώς, όπως θα το πει ο ίδιος σε δύο στίχους του: Μέσα στο λόγο τον δικό μου, όλη η ανθρωπότητα πονεί....