...

Μια ποιητική συλλογή που ταξιδεύει τον αναγνώστη....

Ένας περι-ποιητής φυτών κρατώντας το ημερολόγιο (απόπειρας) επαναπατρισμού του. H χλωρίδα ως πρόσχημα, ανεξαρτήτως γεωγραφίας. Μια απέριττη φωτο-σύνθεση που μετασχηματίζει ανεπαίσθητα το φυτικό σε ανθρώπινο. Ερωτικές ταξιανθίες που ανασαίνουν, διψούν, (γεω)πονούν, φυλλορροούν και αναμετρώνται με τις ρίζες τους....

Στη σύγχρονη εβραϊκή ποίηση αντικρούεται συχνά η ρήση του Τζορτζ Σανταγιάνα ότι «ένας ποιητής δεν μπορεί να είναι μεγαλειώδης παρά μόνο αν γράφει στη γλώσσα του νανουρίσματος της μάνας του». Ο Γεουντά Αμιχάι ανήκει σε όσους έγραψαν μεγαλειώδη ποίηση σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική τους. Ο Αμιχάι, όπως και αρκετοί συγγραφείς και ποιητές της γενιάς του, εγκατέλειψε την πρώτη του γλώσσα για...

Η Παλαιστίνη πλασμένη από την αρχή με λέξεις, αυτή είναι η ποίηση του Μαχμούντ Νταρουίς. Η ατομική του ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συλλογικό πεπρωμένο κι ένας ολόκληρος λαός αναγνωρίζει τον εαυτό του στη φωνή του ποιητή. Πλην όμως, ο Νταρουίς είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα αυτό, ένας σπουδαίος ποιητής, κι ύστερα Παλαιστίνιος, κι ύστερα Άραβας, κι ύστερα όνομα, καταγωγή, ρίζα. Και...

Ποίημα διάσημο στη γειτονιά του αφηγείται Το Διάσημο ποίημα δεν γράφτηκε αδιάλειπτα, αλλά σε ασυνεχείς, εναλλασσόμενες, διακοπτόμενες δόσεις, από τον Απρίλιο του 2023 έως τον Απρίλιο του 2024, στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, τη Βό­ρειο Αμερική και σε μέρη όπως καφενεία, εστιατόρια, αεροδρόμια, λιμάνια, ξενοδοχεία, ταξί, λεωφορεία, βαπόρια, σε βεράντες και αυ­λές, στο διαμέρισμά μου στην...

38 ?δωσα π?ρα – ?δωσα π?ρα τί λίγος πο? μο? στάθηκεν ? βίος 49 Τί κέρδισε; ?λη τ? μέρα χασομέρισε πλένοντας ? βροχ? τ? σκιάχτρο 55 ?νεβαίνω στ? κλαδ? – «κι ?σ? πο? π?ς ?νάνθιστος» μ? κοροϊδεύει μι? μανόλια...

(πατ πατ με σόλα στο κενό) Αποκοιμιέται στην καρέκλα του μαγαζιού του Οι πελάτες γύρω του όλο πίνουν το ποτό τους –περιστέρια– Τα λιγοστά μακριά μαλλιά του γέρνουν μπροστά Γέρνει όλος σαν κουρασμένο δέντρο Το μαύρο του παλτό τον προστατεύει απ’ όλα αυτά που σκαρφαλώνουν στην πλάτη του Τα κλειδιά του πέφτουν Δεν ξυπνάει Το πέλμα του κινείται στον ρυθμό της μουσικής Ένα πατ πατ με σόλα στο...

Ένα βιβλίο με 46 «ποιήματα» (εντός εισαγωγικών) – 46 κειμενικές χειρονομίες που συνεχίζουν την πνευματική προσπάθεια του συγγραφέα τους εδώ και τρεις δεκαετίες: Την δημιουργία μιας νοητής κλωστής που να συνδέει τους ένοχους και χορτάτους ανθρώπους της Δύσης (ανάμεσά τους. φυσικά, και ο ίδιος ο συγγραφέας) με τον τρόμο και την απελπισία των πεινασμένων της γης....

Μια ποιητική συλλογή που σε ταξιδεύει στο Βερολίνο από την πρώτη σελίδα. Οι Εικο?νες απο? το Βερολι?νο ει?ναι μια τραγικη? εξομολο?γηση. Ει?ναι ε?να πολυ? προσωπικο? ημερολο?γιο, γυμνο? απο? περιττα? στολι?δια, ενο?ς νε?ου που χα?νει τη μητε?ρα του, χα?νει την πατρι?δα του, χα?νει την αθωο?τητα? του στο Βερολι?νο. Η συλλογη? διηγει?ται στο συ?νολο? της μια ιστορι?α και κα?θε ποι?ημα ει?ναι μια...

...

...

Τα ποιήματα της Λάμιας δημοσιεύονται πενήντα χρόνια μετά από μια χρονιά ορόσημο για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, τη χρονιά της μεταπολίτευσης. Ωστόσο, ως στιγμιότυπα-καταγραφές της διάδρασης μιας μητέρας με την κόρη της, στο πρώτο μέρος, και ως αναστοχασμοί του μόνου ανθρώπου, στο δεύτερο, φαίνεται να μένουν έξω από την Ιστορία.Ίσως, όμως, τα ποιήματα αυτά να γίνονται αυτόκλητα μάρτυρες...

Ο Πέτρος Λυγίζος με αυτή την ποιητική συλλογή του ακροβατεί ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Σαν να μην υπάρχει παρόν. Όσα θέλησε κι όσα φοβάται, όσα τόλμησε να ονειρευτεί, κατοικούν στο παρελθόν και το μέλλον. Ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται την ίδια στιγμή, σαν να ακυρώνεται, σαν να μην υπάρχει. Πώς, άλλωστε, μπορεί να σταθεί κανείς απέναντι στον θάνατο; Πώς να πολεμήσει την ανυπαρξία;...

Τρία φεγγάρια είναι η ζωή του καθενός στης αιωνιότητας το δευτερόλεπτο που σου ’λαχε να ζήσεις. Το πρώτο της αθωότητας, του ονείρου, της ανεμελιάς με τη ματιά μιας παιδικότητας, μιας ήβης· όμορφος κόσμος, φιλόξενος, ζεστός, βγαλμένος σαν απ’ του παππού το παραμύθι....

ΘΡΟΝΟΣ «Περιττά ή ζυγά» μονολογείς καθώς τα μετράς «δεν έχει σημασία» βιάζεσαι να τονίσεις. Μήπως να έλεγα: «μονά;» Μονά ή ζυγά; Ουκ έστιν αριθμός συναισθημάτων. Στα σκαλιστά πόδια θρόνου ξύλινου αρετές μαζί με την αλήθεια φλυαρούν, θεά καλοσύνης αγκαλιάζει κόρες σεμνότητας, γιοι ανδρείας και θάρρους κρύβονται κάτω από λερωμένη γκρι μοκέτα. Πολλά πόδια γύρω από πόδια, πλουραλισμός...

Μια ποιητική συλλογή με θέματα σχετικά με τη φύση, την πατρίδα, τον έρωτα, τη φιλία, με κοινό παρονομαστή τη μέθεξη που πηγάζει από την ψυχική ένωση και επαφή. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το ποίημα που ακολουθεί. Διαχρονική μέθεξη Κι ο Ιχνηλάτης ως Ιππότης ζωγραφίζει το χρώμα του τριαντάφυλλου στην καρδιά τους!...

ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ Ο ήχος των πουλιών αποκοιμιέται στις κορυφές των δέντρων, σαν την φωνή αυτών που αγνόησαν και αγνοήθηκαν. Λίγοι κοντοστάθηκαν μπρος στην κλειστή πόρτα. Λίγοι έγειραν. Ξέρω, υπάρχουν πρόσωπα αισχρά πιο αισχρά κι απ το θάνατο κι ας στρέψει αυτός τις λαβές στις θύρες. Μόνο ψηλά, στις κορυφές των δέντρων η νύχτα μοιάζει μ έρωτα. Οι θόρυβοι δεν φτάνουν ως εκεί. Φτωχά και...

? ?ρχιτεκτονικ? το? ?ρέβους ε?ναι ?να πεζ? ποίημα σ? τρία μέρη. Μι? ?ποτύπωση ?ν?ς νεκρικο? τόπου. Μν?μα – ?ρως – Θάνατος. ? ποιητ?ς ?π? ?να ?ρμητικ? κλεισμένο δωμάτιο ?ναδύεται στ? ?στρα, βυθίζεται στ?ν γνόφο τ?ς θαλάσσης, κα? ?π? κε? στ? ?νειρο, στ? ποθούμενο πρόσωπο, μ? ?ναν πόθο πο? τ?ν παρασύρει στ?ν μέθη το? βυθο?... κα? μοιραία στ?ν πνιγμό. "Καταβασίες σ? νεκρικο?ς τόπους τ?ς μνήμης....

ΛΕΞΙΚΟ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ που ορίζουν, οι ίδιες λέξεις αναιρούν· κι είναι το νόημα μια μεταβατική διάσταση που περιέχει το ένα και το τρία ακέραια και συμμιγή. Κι είναι το νόημα μια σπουδή από τουλίπες σε κρυσταλλικό ανθόχωμα. ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ όταν σχίζονται γεννούν τσουκνίδες, υδράγκαθα και ρόζους χιονιού. Κι από τις γέννες αυτές όλα τα δάκρυα διηθούνται στη λέμφο ενός ποιήματος και στους νεφρούς του. ΟΙ...

Παρά θίν’ αλός Μοναχή η ακρογιαλιά τώρα που χώρισε από το Καλοκαίρι. Φθινόπωρο γαρ! Και δυο παιδάκια προσπαθούν, πετώντας σαν τα βότσαλα τα γέλια τους, να κάνουν το νερό να ησυχάσει, μα δεν πονούν τα κύματα....

Σε ανήλιαγο σοκάκι βουίζει ένα κουνούπι παγιδευμένο σταγόνες αγωνίας στα φτερά του. «Προσοχή στο φως. Είναι αναξιόπιστο. Θάνατος εξασφαλισμένος. Θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος». Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά: «Μιλούν και τα κουνούπια;» Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται. «Απαιτώ εκεχειρία. Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο των LED. Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…» Τα βράδια της...