Το έργο της βραβευμένης ποιήτριας Ντιάνα Ανφιμιάδη αντανακλά ένα εξαιρετικά περίεργο μυαλό και ισορροπεί ανάμεσα σε κλασικές αναφορές και σουρεαλιστικές εικόνες. Αναβιώνει αρχαίους μύθους και δοκιμάζει την πραγματικότητα των αισθήσεών μας ενάντια στα όρια της λογικής. Ο παιχνιδιάρικος, πνευματώδης λυρισμός της προσφέρει μια ματιά στο αιώνιο μέσα στην καθημερινότητα. Τα ποιήματά της, βαθιά...

Ο κάθε άνθρωπος τις ορισμένες στιγμές του σκέ?τεται να τα παρατήσει? διανύει τότε την πιο μπλε περίοδο της ζωής του τη σκούρα μπλε, την μπλε-μαβί. Τυλίγει την ψυχή του με έναν ακάλεστο μανδύα, βελούδινο, πολύ βαρύ κι αποζητά το κλάμα. Μα η ψυχή αυτός ο παίκτης μας δουλεύει μου ?αίνεται βγαίνει στο μπαλκόνι πετάει τον μανδύα και τρέχει γιορτινή στα μαγαζιά....

Από το ογκώδες ποιητικό έργο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη επιλέξαμε 100 ποιήματά του, όχι όλα ευρέως γνωστά, όμως πιστεύουμε ότι δίνουν στον αναγνώστη μια αντιπροσωπευτική εικόνα της ποίησής του. Τα περισσότερα ποιήματα τα αντλήσαμε από περιοδικά της εποχής του (κυρίως το «Μπουκέτο») και τα ανθολογήσαμε όπως δημοσιεύτηκαν σε αυτά και γι’ αυτό ο αναγνώστης θα δει διαφορές σε σχέση με άλλες...

ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΣΚΟΝΗΣ Η σκόνη τυχαία μπήκε κάτω από το χαλί από καθαρή τύχη κάθισε για λίγο εκεί, ακίνητη.. Στιγμιαία όλα τα βλέμματα πάνω της έπεσαν θαύμασαν όλους τους τόπους που είχε βρεθεί. Όλα τα μέρη από τα οποία είχε περάσει όλα αυτά σχημάτιζαν την προσωπική της ιστορία μια ιστορία γεμάτη έρωτες και πολέμους, γεμάτη πάθη και μισαλλοδοξία Μια πανανθρώπινη ιστορία από χρυσό και...

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΓΛΑΡΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΥΓΗ Μεθυσμένο το κεφάλι μου Σκάλωσε η μορφή σου μέσα του Και αρνείται επίμονα να φύγει Με κυνηγάς παντού, όπου και εάν πάω Τα χρώματα τα αζωγράφιστα Πλέκεις μέσα στη ματιά σου Εκείνης της αυγής – θυμάσαι; Κι εγώ διαπράττοντας πάλι την ύβριν Βουτάω μέσα της Και προσπαθώ να σε αγκαλιάσω Όσο διαρκεί το συννεφοπερπάτημά σου Μα τη στιγμή που η...

ΣΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ Στο μουράγιο σε καρτερώ και σήμερα το σούρουπο Σε ψάχνω μέσα στην ομίχλη και στην κάπνα των φουγάρων Αναζητώ το πλοίο σου, την Ατλαντίδα, με τον υψηλότερο ιστό και την κυματιστή σημαία Την Ατλαντίδα μας όπως έλεγες Τον μυθικό προορισμό ενός μακρινού παρελθόντος Τη χώρα της ευμάρειας και του κάλλους Μέχρι την ολοσχερή καταστροφή της από τον ίδιο της τον εαυτό...

Κείμενα που προέκυψαν στα πλαίσια του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι. Συμμετέχουν οι: Αγάπη Ίρις Αγγέλου, Ευσταθία Αλεξανδρή, Κωνσταντίνα Βαγγάλη, Μαρία Βακαλοπούλου, Γεωργία Βενετσανάκη, Γεωργία Βουδούρη, Κώστας Γαλάνης, Χριστίνα Γκουτή, Πόπη Δαμιανίδου, Ράνια Διακομοπούλου, Πένυ Διαμαντοπούλου, Σοφία Ευθαλίδου, Νατάσα Θεοδωρίδου, Ελισσώ Καλλαντζή, Μυρσίνη Καλογεροπούλου, Μαρίνα...

Σαράντα καλειδοσκοπικ? ?νειρα σ? μι? μαιανδρικ? ?λληλουχία, ?που τ? ποιητικ? ?γ? στροβιλίζεται ?λεύθερα στ?ν ποταμ? το? χρόνου καί, μετεωριζόμενο μεταξ? πραγματικότητας κα? ?νειροφαντασίας, περιπλαν?ται στ?ν ?χρονη ?πικράτεια το? ?νείρου, ?κε? ?που ?λα μπορο?ν ν? συμβο?ν. ?ντονες ?ρωτικ?ς ε?κόνες πο? ?πανέρχονται ?π? ?νειρο σ? ?νειρο, μ? τ? ?ντικείμενο το? πόθου ν? ?μφανίζεται ?λλοτε φωτειν?...

Το όγδοο βιβλίο του Βασίλη Ντόκου Ο σκοπός του αρχιτέκτονα είναι μια οιονεί ποιητική σύνθεση, όπου η πρισματικά βιωματική οπτική των σπιτιών τείνει σταδιακά στον συγκερασμό της τελεολογικής έννοιας του σκοπού του αρχιτέκτονα με τη ρυθμική και μελωδική του σκοπού των ασμάτων του ποιητή, ανακαλώντας την τονικότητα ενός συμπαντικού τραγουδιού, του οποίου ο αρχέγονος ρυθμός διέπει ακόμη τα σπίτια,...

(ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙ- ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΡΜΑΙΚΟ) Στις τρεις τη νύχτα ο Θερμαϊκός είναι μια λίμνη με δεκάδες τηλεοράσεις αναμμένες Να βγεις κρυφά να δεις τη μοναξιά της σκόνης στα κλειστά περίπτερα μα και τ’ αμάξια που στην Βασιλίσσης Όλγας μοιάζουν αυτόβουλα σαν την Κριστίν του Κάρπεντερ. Αυτό δεν φτάνει να πειστείς πως όλα περπατούν στο σύμπαν και πως κι αυτή την ώρα ακόμα υπάρχει η...

Ήθελε, λέει, να μετρήσει το άπειρο, ήθελε να μετρήσει τον έρωτα και δεν καταλάβαινε το ‘λόγο’, γιατί το άπειρο με άπειρο μετριέται κι ο έρωτας με έρωτα. Η παιδική αγκαλιά ορίζει το άπειρο της αγάπης...

Τούτο το αφιέρωμα στη γυναικεία ποίηση φιλοδοξεί, λοιπόν, να αφουγκραστεί το ίδιο και να επικοινωνήσει στο κοινό τον σφυγμό του γυναικείου ποιητικού παρόντος, όπως οξυγονώνεται από τα πάθη και το πάθος των καιρών, όπως γονιμοποιείται από σπόρους τωρινούς, βαθιά σπαρμένους στα χωμάτινα κοινωνικά εδάφη, των οποίων την έξοδο από την αδράνεια και την πρώτη ανάσα στα εγκόσμια κατορθώνουν δεκαέξι...

...

Η ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ του ανά χείρας πονήματος περιορίστηκαν σε όσα μπόρεσα η θέλησα η έτυχε να ανακαλέσω και να καταθέσω εδώ σαν ένα προσωπικό ανθολόγιο από ποιήματα ελεγειακού τόνου. Αντικείμενό μου είναι η ελεγειακή και η επιταφική ποίηση, στη διάκριση αλλά και στην αλληλοπεριχώρησή τους? και οι όποιες αναφορές μου σε δείγματα του ενός ή του άλλου είδους άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να...

Ανατολή Μη με σκοτώνεις κάθε μέρα Ανατολή. Κι εγώ παιδί σου είμαι. Δε βλέπεις τη Δύση; Κόκκινη καθώς στέκεται στάζει το αίμα μας στων ουρανών τις θάλασσες. Μας χαρίζει τη μέρα για να προλάβει τ’ αύριο να εκδικηθεί. Μα εσύ σκληρή και μεγαλόψυχη με λυτρώνεις πριν προλάβω ν’ ανασάνω...

ΑΤΡΟΠΟΣ Τέτοιο μπουρίνι μανιασμένο που σηκώθηκε, μεσονυχτίς, που έδωσε μια κι άνοιξε διάπλατη την πόρτα στο σκοτίδι. Σκιάχτηκε το σκυλί κι όρμησε μες στη νύχτα (κι ούτε που ξαναφάνηκε). – Μου ’πεσε κι άνοιξε κι αυτό, μονολογούσε η λεχώνα οργισμένη, στα θηλυκά τα σκέλια του νεογέννητου θωρώντας τη ροδαλή πληγή, τη σχάση κι έδενε κόμπο τ’ άντερο, τον λώρο. Θηλιά να πεις, θηλιά...

το τελετουργικό του τσαγιού κάθε κυριακή βάζω τους νεκρούς μου στη σειρά τους περνάω πρώτα με βρεγμένο πανί έπειτα με στεγνό τους προσφέρω τσάι και τρώμε κουλουράκια τα ’ψηνα από νωρίς μιλάμε για το στερητικό α- την ανάγκη για ερινύες το φαινόμενο του πυγμαλίωνα αυτά τις ηλιόλουστες μέρες τις βροχερές τα λένε μεταξύ τους τις μέρες όμως που τρέμει ο ουρανός τους...

ΕΥ=ΚΑΛΟΣ (: Όμορφος) με κοιτάζει με τα βαθιά γαλανά μάτια του, ένα ζευγάρι σιωπηλά μισοφέγγαρα με κοιτάζει στα μάτια με βλέμμα ερωτηματικό γέρνοντας στο στήθος μου αποκοιμιέται μόνο στα όνειρά του χαμογελάει ένα παιδί, η ιδέα του «ωκεανού» κατά τον Στάνισλαβ Λεμ (όπως στο Σολάρις)· αντανακλά όλες μας τις σκέψεις, ανησυχίες, ελπίδες, τύψεις· το ίδιο, η ενσάρκωση ενός ονείρου...

Οι καρδιές μας χτυπούν στης βιολέτας τις αποχρώσεις που ελευθερώνουν ποίησης άρωμα. Στης μοναξιάς το λιόγερμα που λιώνουν τα αναμμένα κορμιά μας και σαν λαμπάδες σταλάζουν αίμα στο χαρτί....

Έρωτας, αγάπη, θάνατος, βλάσφημες προσευχές, οργισμένες ματιές, αθώα παρατήρηση. Σ’ αυτές τις περιοχές, σ’ αυτές τις αντιδράσεις βρίσκεται και φτιάχνεται η ποίηση του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου. Ποιήματα που κράτησαν τις αφορμές και αναζήτησαν τις αιτίες, τις απορίες. Η απώλεια. Η σιωπή, το χαμηλωμένο βλέμμα, ο κόμπος στον λαιμό. Τα υγρά ματιά, τα χρώματα του νοσοκομείου, «ήρθε η σειρά...

Η σιωπή δεν είναι το αντίθετο του λόγου, ούτε ο λόγος είναι το αντίθετο της σιωπής. Δεν πρόκειται για δύο διαφορετικές και ξένες μεταξύ τους έννοιες. Η σιωπή και ο λόγος απαρτίζουν ένα σώμα, απλά εμείς, μην μπορώντας να το αντιληφθούμε ως ένα, το χωρίζουμε και πολλές φορές το εντάσσουμε στη λογική των αντιθέτων. Η σιωπή και ο λόγος δεν είναι παρά η διαιρεμένη μορφή της ποίησης. Ο ποιητής...

Ω γιε της Ιοκάστης, η αγαπημένη σου ήταν το ουράνιο θήλυ, η μητέρα των άστρων και των ουρανών και όχι η γυναίκα της γης. Αναζήτησε σήμερα την πύλη του Υιού, μην ενδώσεις ξανά στους στοχασμούς της ανάγκης που σε γήτεψαν με το σώμα και σε κράτησαν δέσμιο στη αγκαλιά της Κίρκης! Πόσες φορές γεννήθηκες και πόσες πέθανες σ’ αυτή τη ζωή, σ’ αυτόν τον αιώνα, μέσα σ’...