Παρά θίν’ αλός Μοναχή η ακρογιαλιά τώρα που χώρισε από το Καλοκαίρι. Φθινόπωρο γαρ! Και δυο παιδάκια προσπαθούν, πετώντας σαν τα βότσαλα τα γέλια τους, να κάνουν το νερό να ησυχάσει, μα δεν πονούν τα κύματα....

Σε ανήλιαγο σοκάκι βουίζει ένα κουνούπι παγιδευμένο σταγόνες αγωνίας στα φτερά του. «Προσοχή στο φως. Είναι αναξιόπιστο. Θάνατος εξασφαλισμένος. Θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος». Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά: «Μιλούν και τα κουνούπια;» Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται. «Απαιτώ εκεχειρία. Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο των LED. Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…» Τα βράδια της...

Η σιωπή είναι χρυσός μόνο όταν δεν έχεις κάτι να πεις. Οι λέξεις εγχαράχτηκαν στο χαρτί, αφήνοντας το ηχηρό τους αποτύπωμα στη βουβή ύλη. Στίχοι για την καθημερινότητα κι όσα κουβαλάμε μύχια μέσα μας στήνουν χορό. Η Εκκωφαντική Σιωπή σας καλεί να αφεθείτε και να παρασυρθείτε σε ένα ταξίδι όπου εσείς διαλέγετε τον προορισμό....

Κι αν η ελπίδα στη μορφή της την τελική κατάργησε τον χρόνο, τότε ο άνθρωπος δεν έζησε αναίτια. Δεν έζησε ηττημένος. Είναι τόσο παράξενη, και τόσο απροσδόκητα αποκαλυπτική αυτή η σκληρή και συνάμα σοφή γλυπτική τέχνη του καιρού, στις κρυφές και στις φανερές απεικονίσεις της. Είναι τελικά ο πόνος ή η ελπίδα, που κερδίζει την αθανασία; Δεν ξέρω. Εξαρτάται. Εξαρτάται απ’ το πόσα δάκρυα θα...

...

...

...

...