«ΦΩΝΗ: Λίγο ακόμα και σε φτάνω! Άντε, λίγο ακόμα... Τι ωραία που μυρίζει το άρωμά σου, καλύτερο απ οποιοδήποτε λουλούδι! Τα κατακόκκινα χείλη σου... Έλα δω! Έλα να σε φιλήσω, έλα να σ αγκαλιάσ...! Γεράσαμε λοιπόν. Τι να τα κάνης τα λεφτά, όταν δεν μπορής να τ απολαύσης... Ποιός θα σε φροντίση στα γεράματα αν όχι το παιδί σου; - Δεν είναι καθήκον, είναι αγάπη... - Το ίδιο λέμε.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...