«Τι όµορφη αγορίστικη φωνή. Καλύτερα να κοιτάζω το κενό για να αποφύγω αυτό το βλέµµα που καίει. Κι ύστερα να πολεµήσω το αίσθηµα που ολοταχώς φουντώνει µε φιλικές κουβέντες αναµεταξύ µας. Καλυµµένα λόγια. Ερωτηµατικά που δεν απαντιούνται. Κρατήσου, σε παρακαλώ αλλά εσύ, σαν µουτρωµένο αγόρι, έρχεσαι όλο και πιο κοντά. Μέσα µου βαθιά τρελαίνοµαι από έρωτα µα δεν µου το µαρτυράω… Αχ παραφροσύνη, σε καλοδέχοµαι, όµως λυπήσου µε...»...