Τώρα ’ναι τα μάγια μου όλα σκόρπια χάμου και δεν έχω δύναμη άλλη απ’ τη δικιά μου, που είναι λίγη. Τώρα αλήθεια εσείς ορίζετε, […] να μη μείνω σ’ τούτο το έρημο νησί, παρ’ απ’ τα δεσμά μου βάλτε ευθύς σ’ ενέργεια να με λύσετε με τα καλά σας χέρια. Η γενναία πνοή σας πρέπει να γεμίσει τα πανιά μου, ειδέ ο σκοπός μου θ’ αστοχήσει που ήταν να σας αρέσω. Τώρα πια δεν έχω πνέματα να βιάζω, τέχνη να γητεύω και τελειώνοντας με πιάνει απελπισία, έξω κι αν με ζωογονήσει η ικεσία που κατακυριεύει τόσο που σκλαβώνει το ίδιο το Έλεος κι απ’ τα σφάλματα λυτρώνει. Έτσι να ’ν’ τα κρίματά σας σχωρεμένα δώστε μου καλόγνωμα άφεση κι εμένα.