Όταν τον Ιανουάριο του 630 ο Μωάμεθ μαζί με τους οπαδούς του πραγματοποιούσε πανηγυρική είσοδο στη Μέκκα, προπύργιο της πανίσχυρης φυλής των Αράβων Κουρεϋσιτών, παγιώνοντας την επικράτηση του κινήματός του στη Hejaz με σημαία το Ισλάμ, ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε στην παγκόσμια ιστορία με σελίδες αρκετές για να περιγράψουν την καταιγιστική επέκταση των Μουσουλμάνων, σαν σταγόνα λαδιού πάνω σε χαρτί, η οποία είχε συνέπεια την κυριαρχία τους σε ένα τεράστιο χώρο ανάμεσα στις δυτικές ακτές της Μεσογείου και τις ανατολικές του Ατλαντικού μέχρι τις βορειοδυτικές του Ινδικού ωκεανού, εκεί όπου σήμερα απλώνονται τα εδάφη βόρειας Αφρικής (Μαρόκου, Μαυριτανίας, Αλγερίας, Τυνησίας, Λιβύης, Αιγύπτου), Ισπανίας, Πορτογαλίας, Συρίας, Παλαιστίνης, Λιβάνου, Ισραήλ, Ιορδανίας, νοτιοανατολικής Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, Υεμένης, ΗΑΕ, Κατάρ, Ιράκ, Ιράν, Αζερμπαϊτζάν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, Τατζικιστάν και Κιργιστάν. Αυτή την επική ιστορία επτά περίπου αιώνων, η διήγηση της οποίας τελειώνει με την ανακατάληψη (reconquista) του συνόλου της Ιβηρικής από τους Χριστιανούς της Καστίλης και της Αραγονίας προσπαθούν να αναβιώσουν οι εικοσιεννιά ενότητες της Τριλογίας των Χαλιφάτων με χρονολογική σειρά, ιστορία πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική και πολιτιστική, δημιούργημα των επιγόνων του Μωάμεθ χαλιφών της Μεδίνας, των διαφόρων Ισλαμικών δυναστειών που ακολούθησαν και των πρωταγωνιστών τους, όπως εκείνων των Ομμεϋαδών Δαμασκού και Κόρδοβας, Αββασιδών, Φατιμιδών, Μπουγιδών, Σαμανιδών, Χαμντανιδών, Αγιουβιδών, Σελτζούκων Ρουμ και Βαγδάτης, Νιζαριτών, Μαμελούκων, Αλμοραβιδών, Αλμοχάδων, Νασριδών και άλλων, με τις κομβικές πόλεις πολλών εξ αυτών να αποτελούν λίκνα εξέλιξης επιστημών αιχμής και γενικά της διανόησης, όταν τα αντίστοιχα χρόνια οι διάδοχοι των Ρωμαίων στη Δύση υστερούσαν χαρακτηριστικά και εκείνοι στη Βυζαντινή Ανατολή προσπαθούσαν να διατηρήσουν τα κολοβωμένα μετά την Ισλαμική λαίλαπα κεκτημένα, με εξαίρεση τις εποχές ανάτασης των πρώτων αιώνων της ένδοξ