• Να απομακρύνει την Τουρκία από τη Δύση ώστε η χώρα του να σχεδιάσει τον δικό της χάρτη ισχύος;
• Να μετατρέψει την Ανατολική Μεσόγειο σε τουρκική λίμνη, με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας»;
• Να γίνει το αφεντικό στην περιοχή, αντιμετωπίζοντας τις γειτονικές χώρες ως μικρότερους και υποτακτικούς εταίρους, μέσω μιας πολιτικής «φινλανδοποίησης»;
• Να αναθεωρήσει ακόμη και την ιστορική Συνθήκη της Λωζάνης, την οποία αποδέχτηκε ο Μουσταφά Κεμάλ, διαμορφώνοντας τα σημερινά σύνορα της Τουρκίας;
• Να συγκροτήσει ένα μουσουλμανικό μέτωπο από την Αραβική Χερσόνησο ως τη βόρεια Αφρική και τα δυτικά Βαλκάνια, με αρχηγό τον ίδιο;
• Να γίνει η Τουρκία η πρώτη χώρα του ΝΑΤΟ που θα ενταχθεί στους BRICS, συνδέοντας την τουρκική Ανατολία με την Ασία και τον παγκόσμιο Νότο;
Τι από όλα αυτά είναι στο μυαλό του Ερντογάν; Μήπως όντως έχουν δίκιο όσοι επιμένουν ότι ο Τούρκος πρόεδρος έχει βάλει στόχο να δημιουργήσει μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία;
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία θα γράψει ότι ο Ερντογάν ήταν ένας εξαιρετικά καθοριστικός πολιτικός ηγέτης, όχι μόνο για το σήμερα της Τουρκίας.
Όσο και αν μείνει στην ιστορία ως ο 12ος πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, θα υπάρχουν 13ος, 14ος, 15ος πρόεδρος… Ενώ μόνο ένας –ο Μουσταφά Κεμάλ– θα παραμένει ο πρώτος πρόεδρος.
Αλλά είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα συνεχίσουμε να μιλάμε για τον Ερντογάν, χρησιμοποιώντας πιθανώς τον όρο «Ερντογανισμός» όπως τον όρο «Κεμαλισμός».