Είναι πλέον γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι οι νέοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι από νωρίς, συχνά υποσυνείδητα και σε χρόνο ανύποπτο για τους ίδιους, τόσο με τα επιτεύγματα των βιοϊατρικών τεχνολογιών, όσο και, ολοένα και πιο συχνά, πληροφορούνται για τα βιοηθικά διλήμματα, που αφορούν στην αρχή ή στο τέλος της ζωής· διλήμματα, επί των οποίων η ασυμβίβαστη εφηβική και της πρώιμης νιότης φύση απαιτεί άμεσες απαντήσεις. Τα αναπόφευκτα αιώνια υπαρξιακά και πανανθρώπινα σε συνδυασμό με τα επίκαιρα επιτατικά ερωτήματα, που εγείρονται και συνοδεύουν την πρόοδο των βιοϊατρικών επιστημών, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με επιπλέον τεχνολογική γνώση· απαιτείται εξίσου δια-πολιτισμική και παιδαγωγική ευαισθησία, για το πώς ο «άνθρωπος της νιότης» θα προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να διαχειριστεί τις προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στην πορεία του. Το πώς θα καταστεί διδακτή η συγκρότηση της ηθικής σκέψης του νέου ανθρώπου δε αποτελεί μια παράλληλη ανθρωπολογική πρόκληση, που οφείλει να λάβει υπόψιν της τα πολιτισμικά στερεότυπα της εποχής, να αποφύγει την αυταρέσκεια της τεχνολογικής εκπαίδευσης ως μόνης πηγής γνώσης και να μεριμνήσει για την παιδεία της μοναδικότητας και ιδιαιτερότητας εκάστου προσώπου, τη μαθητεία στον σεβασμό του αυτού δικαιώματος δι’ όλους, για κάθε φάση της ζωής τους, από το λυκαυγές έως και το λυκόφως του βίου τους.