Ο αφηγητής, ψυχοθεραπευτής στο επάγγελμα, βρίσκεται σε μεγάλη υπαρξιακή κρίση, απογοητευμένος από την επαγγελματική του κοινότητα και αμφισβητώντας οτιδήποτε θεωρούσε, μέχρι τότε, δεδομένο στην προσωπική του ζωή. Βιώνει μια ασυνήθιστη κατάσταση, όπου οτιδήποτε έδινε νόημα στη ζωή του, όλες οι προτεραιότητές του, όλες οι σχέσεις που ήταν σημαντικές για εκείνον, οι ιδέες του και τα ιδανικά του, έχουν πλέον καταρρεύσει. Για κάποιο διάστημα λειτουργεί σαν στήριγμα η σιγουριά του για την ψυχοθεραπευτική του ταυτότητα. Καθ’ οδόν, όμως, αμφισβητείται και αυτή. Δεν υπάρχει, πλέον, κανένα κράτημα: «…είναι σαν όλα όσα μέχρι τώρα νοηματοδοτούσαν την ύπαρξή μου, όλα αυτά που στήριζαν μια αίσθηση ταυτότητας και συνοχής μέσα στις καθημερινές μου πράξεις, να έχουν, πλέον, πεθάνει. Είναι περίεργο, αλλά μαζί με αυτά, είναι σαν να έχω πεθάνει κι εγώ». Ευρισκόμενος σε αυτήν την περιδίνηση και θέτοντας διαρκώς το ερώτημα «ποιος είμαι;», αναζητά αγωνιωδώς μια νέα ταυτότητα. Σαν μοναδικό σημείο αναφοράς του λειτουργεί η συνομιλία με έναν άλλο, τον Μπάμπη. Πρόκειται για μια αινιγματική φιγούρα που μαγνητίζει τον αφηγητή με την παράξενη και σχεδόν μυσταγωγική στάση του προς τη ζωή. Η περιγραφή της αγωνιώδους αναζήτησης του αφηγητή, λειτουργεί σαν αφορμή για το ξεδίπλωμα βασικών ερωτημάτων που αφορούν την ψυχοθεραπεία στην οπτική μιας φαινομενολογικής-υπαρξιακής, κατεύθυνσης. Το όλο κείμενο εμπνέεται από την φιλοσοφία του Μάρτιν Χάιντεγκερ και την, σχετική με αυτήν, επερώτηση των οντολογικών παραμέτρων της ανθρώπινης ύπαρξης.