Ο Εμπεδοκλής και ο Διογένης ο Κυνικός, ο Ιησούς ο Ναζωραίος και ο Δον Κιχότε του Θερβάντες στη λεκάνη της Μεσογείου, ο ποιητής Κομπαγιάσι Ίσσα στην Ιαπωνία και ο Φρειδερίκος Νίτσε στην Κεντρική Ευρώπη ανέπτυξαν όλοι τους προγράμματα λόγου και πρακτικές βίου απολύτως συμβατά με την επίγεια συνθήκη. Μπορούμε να δούμε τις ζωές τους ως παραδείγματα περιβαλλοντικής ηθικής και βιωσιμότητας, ακριβώς επειδή ήταν υποκείμενα ριζικά ετερογενή και ξένα προς το πλαίσιο των κοινωνικών προτύπων της εποχής τους, αλλά και ξένα προς την κυριαρχία του επερχόμενου homo economicus.
Σε ένα είδος αρνητικής θεολογίας, η «καταστροφή» γίνεται ο ακαταδάμαστος εσχατολογικός ορίζοντας, όπου εμφανίζεται ο καθένας τους ως προφήτης. Είναι προφήτες ενός κακού θεού, που είναι ο άνθρωπος, και αναμετρώνται με την επερχόμενη καταστροφή λίγο πριν από το τέλος του ανθρώπινου κόσμου όπως τον ξέραμε.