Η δέσμευση συνιστά το δεύτερο στάδιο των διαδικασιών ανάκτησης περιουσιακών στοιχείων και επιβάλλεται στην περιουσία με σκοπό τη διασφάλιση ενδεχόμενης δήμευσής της. Αποτελεί έναν «ετερόφωτο» θεσμό, διότι το πεδίο εφαρμογής της καθορίζεται από την εκάστοτε δήμευση, χάριν της οποίας διατάσσεται. Η παρούσα μελέτη εντοπίζει τα αντικειμενικά και υποκειμενικά όρια της δέσμευσης σε αυτά των διαφόρων δημεύσεων και στους περιορισμούς που επιβάλλονται από την αρχή της αναλογικότητας. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην ερμηνεία των σχετικών ενωσιακών (Οδηγία 2014/42/ΕΕ) και εθνικών (ΚΠΔ, Ν. 4557/2018) διατάξεων και στον Κανονισμό (ΕΕ) 2018/1805 για την αμοιβαία αναγνώριση των αποφάσεων δέσμευσης και δήμευσης.