Λατρεύω τα κουκουνάρια. Το δέντρο μου έχει τόσα πολλά! Προσοχή όμως! Καλό είναι να τα κόβω λίγα λίγα, τόσα όσα χρειάζομαι κάθε φορά… Στη σειρά του Ολιβιέ Ταλλέκ πρωταγωνιστεί ένα σκιουράκι που μας «μιλάει» με πολύ χιούμορ και χωρίς διδακτισμό για αξίες και συμπεριφορές. Στο Δικό μου δέντρο το σκιουράκι αποφασίζει ότι «αυτό το δέντρο είναι δικό του» και δε θέλει κανέναν άλλο να το επισκέπτεται. Χτίζει έναν τοίχο για να το προστατέψει, αλλά στο τέλος συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν άλλα, καλύτερα δέντρα πέρα από τον τοίχο, αλλά και δεκάδες άλλα σκιουράκια. Στο επίσης πολύ αστείο Λίγο πολύ κι ακόμα πιο πολύ, το σκιουράκι αρχίζει να καταβροχθίζει όλα τα κουκουνάρια και φύλλα του δέντρου του μέχρι που μένει μόνο ο κορμός – έτσι όμως δεν έχει μείνει μέρος να κρυφτεί όταν καταφθάνει ένα τσούρμο φασαριόζικα παιδάκια που έχει βγει εκδρομή στο δάσος. Στο Θα ήθελα, το σκιουράκι δε θέλει να είναι μόνο σκιουράκι πια, κι έτσι φοράει όλο και περισσότερα στοιχεία από άλλα ζώα: κέρατα, αγκάθια σκαντζόχοιρου, ουρά κάστορα. Στο τέλος, το σκιουράκι συναντά ένα αγριογούρουνο που μάλλον κι αυτό δε θέλει να είναι μόνο αγριογούρουνο πια, καθώς φοράει μια ουρά σκίουρου.