«Θεωρώ πως ένας συγγραφέας, όταν γράφει, ό,τι και αν γράφει, πρέπει να έχει κάτι να πει για τον κόσμο και τους ανθρώπους», μας λέει η Έλενα Περικλέους. «Υπάρχουν εύκολα και δυσκολότερα θέματα. Θέματα που πρέπει να τα προσεγγίσεις με τρόπο αφυπνιστικό μεν, παρηγορητικό δε, κρατώντας πάντα την ελπίδα ζωντανή στην ψυχή των παιδιών και των εφήβων.Μπορεί για κάποιους πιο ευάλωτους, για κάποιους λιγότερο τυχερούς, να φαίνεται πως οι σκάλες μόνο κατεβαίνουν. Μπορεί στην πορεία της ζωής τους να νιώθουν πως δεν αντικρίζουν ουρανό, στις καινούριες τους πατρίδες, με τις ξένες λέξεις που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αρθρώσουν. Κάπου όμως κρύβεται «το σωσίβιο» που θα τους δώσει το στήριγμα για να πιαστούν και να επιβιώσουν δυνατοί και περήφανοι.Ένα αγόρι, σε μια νέα πατρίδα, σε ένα νέο σχολείο, με μια μητέρα που για να επιβιώσουν καθαρίζει ατελείωτες σκάλες και έναν πατέρα που δεν τους ακολούθησε. Ένα αγόρι στο φάσμα του αυτισμού που καταγράφει το πως αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τους ανθρώπους προσπαθώντας να ανακαλύψει τον εαυτό του και να επιβιώσει μέσα στη σιωπή της μοναξιάς του.Θέλει να σώσει τη μητέρα του μόλις ενηλικιωθεί, μόλις γίνει 18 χρόνων. Μετρά δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες χρόνια. Και είναι ο χρόνος μέσα στη σχετικότητα αλλά και την σταθερότητά του, που του δίνει ελπίδα και καθορίζει τον ορίζοντά του.Να αποκτήσει «φωνή», είναι το κύριο ζητούμενο για το αγόρι που δεν μιλά. Η φωνή ως διεκδίκηση και ως μετακίνηση από την παθητικότητα στην ενεργητικότητα και στον αγώνα. Στο τέλος θα καταφέρει να ανακαλύψει τον εαυτό του και τη «φωνή» του, μέσα από τις επτά χρωματιστές, εγκιβωτισμένες ιστορίες αυτογνωσίας:“Είχε φτάσει στην αυτογνωσία. Στη διαδρομή μοιράστηκε ψέματα και αλήθειες. Έπεσε και σηκώθηκε ξανά. Θύμωσε και γέλασε. Πόνεσε και αγάπησε. Τώρα πια γνώριζε. Τα μπλε δάκρυα είχαν καθαρίσει την ψυχή από τον θυμό, τη μοναξιά, τον πόνο...”Ένα βιβλίο - σωσίβιο που ενδυναμώνει ψυχικά μέσα από τη δημιουργική ανάγνωση και ενθαρρύνει τη συναλλαγή ανάμεσα στον νεαρό αναγ