Σ’ έναν αόρατο κόσμο παράλληλο προς τη Γη, τον Σμαραγδένιο Κόσμο, ο σαγηνευτικός και μυστηριώδης Σαιρμέν, που κατέχει γνώσεις και μυστικά, ετοιμάζει ένα εργαστήριο εκλέπτυνσης των ανθρώπινων σωμάτων και των ανθρώπινων συνειδήσεων. Καθώς ο πλανήτης Γη απειλείται από τις λανθασμένες επιλογές των κατοίκων του, μια νέα φυλή ανθρώπων ετοιμάζεται να ξεκινήσει από εκεί για να αλλάξει τον ρου της...

Πολλές φορές οι άνθρωποι, έρμαιο των επιθυμιών και του εγωισμού τους, ποδοπατάνε συνειδήσεις και συναισθήματα. Εκείνο το δείλι θα έπαιρνε μαζί του την ευτυχία της Κατερίνας και θα την έδινε στον Αποστόλη και στη Θάλεια. Τα δειλινά δεν είναι πάντα το τέλος, αφού δίνουν τη σκυτάλη στην ανατολή που προμηνύει μια αρχή. Η άγνοια ίσως κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, αλλά η αλήθεια είναι αυτή που...

Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Ελεωνόρας Χατζηαβράκογλου, «Ανάμεσα σε ανθρώπους και θηρία», αναφέρεται και πάλι στον άνθρωπο και στη διττή του υπόσταση. Όταν μέσα μας επικρατεί η κακόβουλη πρόθεση, ο δόλος, η κερδοσκοπία και τα ποταπά συμφέροντα, θυσιάζουμε τον «άνθρωπο» και μεταμορφωνόμαστε σε «θηρία». Αντιθέτως, αν ενισχύσουμε μέσα μας την αγάπη, τη συμπόνια, την κατανόηση, την αλληλεγγύη,...

Οι τόποι φτιάχνονται για να ’χουν σπίτι οι μνήμες, και ο χρόνος φτιάχτηκε για να τις φυλακίζει στον νου. Το σπίτι στο χωριό και η μαγική αυλή μου. Μια χούφτα άνθρωποι αληθινά δικοί μου. Το λιοντάρι στην πλατεία. Τα πλατάνια, αιώνιοι φρουροί της. Η κακιά στιγμή. Το γεγονός που μας ακολουθεί και μας καθορίζει. Εκείνα τα δίδυμα άγρια σημάδια στον λαιμό. Ο Μάρκος. Ο νόμος της σιωπής. Τα πέντε δώρα?...

Όσα θα σας μεταφέρω έχουν τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος: Εμείς, οι απόγονοι ατροφικών φτερών, είμαστε αποκλεισμένοι στο Ποτάμι της Παραδοχής. Η μόνη διέξοδος για τις ασθενικές μας καρδιές, μετά από αλλεπάλληλα αποτυχημένα χειρουργεία, βρίσκεται στην Πόλη Οδύνη. Ο δρόμος προς την Πόλη είναι δύσβατος και επικίνδυνος, μα πρέπει να φτάσουμε εκεί πάση θυσία. Ένας από εμάς δραπέτευσε κρυφά ένα...

Το «Εδώ» δεν έχει όνομα. Είναι ακόμα ένα τοπίο του μέλλοντος. Βρισκόμαστε στο έτος 2090. Η πόλη αυτή δεν ανήκει σε κάποια χώρα. Έχει άγνωστα σύνορα και κανείς δεν γνωρίζει αν βρέχεται από θάλασσα. Εδώ η τεχνολογία είναι μπερδεμένη: Κάποιοι απολαμβάνουν έξυπνες οικιακές συσκευές, μένουν σε μοντέρνα γυάλινα ψηλά κτίσματα και οι υπόλοιποι σε αστικές ξεθωριασμένες πολυκατοικίες της δεκαετίας του...

...

Με τον τίτλο «Χείλια Μύρια», ο ποιητής Κυριάκος Νικολαΐδης, στη δεύτερη ποιητική του συλλογή, προσκαλεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι μέσα από την απώλεια και την αναζήτηση του έρωτα. Πρόκειται για μια ωδή στην απόρριψη και την επιθυμία, που αποτυπώνεται μέσα από 50 μικρά ποιήματα. Κάθε ποίημα και μια μικρή «στάση» στα συναισθήματα, ειπωμένη από χείλη πολλά (ή χείλη μύρια). Μας υπενθυμίζει δε πως...

Η εικοσιπεντάχρονη Γιώτα επιστρέφει μετά τις σπουδές της στην Ηγουμενίτσα και ζει στο πατρικό της. Ο Μάνος, σαράντα δύο ετών, παντρεμένος, αποτελεί σεβαστό πρόσωπο της πόλης. Δύο άνθρωποι εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους θα συναντηθούν στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του ραδιοφωνικού σταθμού. Η Γιώτα, η κολλητή της, η Δανάη, και ο Μάνος, καλούνται να αντιμετωπίσουν προκλήσεις, διλήμματα, μυστικά...

Η Τζόυς Σμυρναίου είναι μια γυναίκα όμορφη, καλλιεργημένη και μόνη. Έχει στιγματιστεί από τις εμπειρίες των παιδικών και εφηβικών χρόνων της, από τις ιστορίες του αγαπημένου πατέρα της για τον πόλεμο του ’40, από τον πρώτο της μεγάλο έρωτα, τον Μάνο. Η ζωή τής επιφυλάσσει εκπλήξεις που θα την οδηγήσουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Η καλύτερη φίλη της χάνεται απρόσμενα και ο πρώτος έρωτας...

Με την ποιητική συλλογή «Χάνοντας το προσχέδιο», ο ποιητής επιχειρεί μια προσέγγιση στον μικρόκοσμο του ανθρώπου των πόλεων. Οι διαφορετικές προκλήσεις, η απόγνωση μετά την ελπίδα, η μοναξιά που γεννά ξεσπάσματα. Το άτομο εντάσσεται στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αγαπά, μισεί, πονά και ενώνει τη φωνή του με άλλα τόσα, περνώντας δια πυρός και σιδήρου. Η αποκρυσταλλωμένη εικόνα για τα πράγματα...

«Όλα μου τα ταξίδια γίναν χωρίς πυξίδα χωρίς αποσκευές χωρίς συνταξιδιώτη με μια επιθυμία βαριά στους ώμους μου ριγμένη.» «Ο Ταξιδευτής» δεν αναζητά προορισμούς αλλά αλήθειες, είναι ένας προσκυνητής των συναισθημάτων που άλλοτε πονά κι άλλοτε χαμογελά αμυδρά με μια «σχεδόν ελπίδα». Περπατά σε τόπους της ψυχής όπου η θλίψη βάφεται κόκκινη, η μοναξιά σμιλεύει τη σιωπή και η ελπίδα ανθίζει...