...

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ Κανείς μας δεν κατάλαβε πως χορεύαμε σ’ αναμμένα κάρβουνα και τα καμένα πόδια μας την άλλη μέρα φανήκανε όταν πια ούτε κάρβουνα ούτε στάχτες. Την ώρα της έκστασης αλλού ανήκαμε ψυχή και κορμί αλλά οι πληγές μεγάλωναν άρχισε να μυρίζει η καμένη σάρκα. Τώρα, μόνο πονάμε, χάθηκε τ’ όραμα. ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ Έτσι έρχονται οι λέξεις σωσίβια Με την καταστροφή....

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΓΛΑΡΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΥΓΗ Μεθυσμένο το κεφάλι μου Σκάλωσε η μορφή σου μέσα του Και αρνείται επίμονα να φύγει Με κυνηγάς παντού, όπου και εάν πάω Τα χρώματα τα αζωγράφιστα Πλέκεις μέσα στη ματιά σου Εκείνης της αυγής – θυμάσαι; Κι εγώ διαπράττοντας πάλι την ύβριν Βουτάω μέσα της Και προσπαθώ να σε αγκαλιάσω Όσο διαρκεί το συννεφοπερπάτημά σου Μα τη στιγμή που η...

Γένεσις Εξ αρχής το φως. Ώρα πρώτη. Κόκκινα χείλη πλασμένα. Δυο πελώρια μάτια. Πανωραία απλώνεται, ξεβγαίνει από τους αφρούς της θάλασσας. Και στο κάτοπτρο του ουρανού, Αξάφνου Εσύ. Γυνή απόκρημνη. Γυμνή με αλαβάστρινο κάλλος. Ναι εγώ η εκλεχτή, ΗΕύα της Ηδονής. Πλάστηκα εκ χειρός ποιητού Πλάστη. Χρυσωμένη. Μυρόβλητη. Το στήθος μου στάζει μέλι. Στα ηδονικά μαύρα μαλλιά μου, έπεσαν αχτίδες του...

DEUS SIVE NATURΑ Όταν μετά από πολλά χρόνια τα χρυσόψαρα σπάσουν τη γυάλα ένα κορίτσι θα παίζει τυφλόμυγα κι ένα αγόρι θα κυλάει το τσέρκι ο δρόμος γεμάτος ψαροκόκαλα η στέγη μου ξεδοντιασμένη. Απόπειρα να πρασινίσει η ερημιά και να γονατίσουν οι θάλασσες κι ο κάλυκας στο δίπλα οικόπεδο θα γυροφέρνει μια μυρμηγκοφωλιά αγριομέλισσες σε παράταξη μάχης ανάσκελα στο χορτάρι ο Spinoza κοιτώντας...

Ο Αγλαής, ένα καλαμιδόψαρο, απαυδισμένος γιατί τ αρσενικά ψάρια του είδους του χρησιμοποιούνται ως εργαλεία αναπαραγωγής και διαιώνισης, πράγμα που, όπως υποστηρίζει, υποτιμά και αφαιρεί την αξιοπρέπειά τους, κάνει αίτηση για να μεταβεί ως αρσενικό μέλος στο ανθρώπινο είδος. Η Πολυτίμη, διατηρώντας χρόνια δεσμό αγάπης και εξάρτησης με τον νεροχύτη της, χάνει απροειδοποίητα, κατά την...

ΣΩΜΑ Με το δέρμα μου μπάλες έραψα να ‘χουν να παίζουν τα παιδιά στη γειτονιά, γάντια, να ζεσταίνονται τα χέρια των γονιών μου, έπιπλα έντυσα, ν΄απολαμβάνουν οι επισκέπτες. Στις παλάμες σου άφησα το στέρνο μου να πάλλεσαι, να μην χάσεις τον ρυθμό, μουσικές αρχέγονες ν΄ακούγονται, ν΄ανασαίνουν σε θέατρα ανοιχτά. Ό,τι κέρδισα σ΄αντάλλαγμα ένα ακυρωμένο εισιτήριο στην τσέπη κι ένα...

Ασπροκάικα Οι βάρκες αγάπησαν το ξύλο κι εκείνο το δέντρο αγάπησε και το νερό που το πότισε και φυτρώνουν τ’ ασπροκάικα....

Η σιωπή δεν είναι το αντίθετο του λόγου, ούτε ο λόγος είναι το αντίθετο της σιωπής. Δεν πρόκειται για δύο διαφορετικές και ξένες μεταξύ τους έννοιες. Η σιωπή και ο λόγος απαρτίζουν ένα σώμα, απλά εμείς, μην μπορώντας να το αντιληφθούμε ως ένα, το χωρίζουμε και πολλές φορές το εντάσσουμε στη λογική των αντιθέτων. Η σιωπή και ο λόγος δεν είναι παρά η διαιρεμένη μορφή της ποίησης. Ο ποιητής...

ΣΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ Στο μουράγιο σε καρτερώ και σήμερα το σούρουπο Σε ψάχνω μέσα στην ομίχλη και στην κάπνα των φουγάρων Αναζητώ το πλοίο σου, την Ατλαντίδα, με τον υψηλότερο ιστό και την κυματιστή σημαία Την Ατλαντίδα μας όπως έλεγες Τον μυθικό προορισμό ενός μακρινού παρελθόντος Τη χώρα της ευμάρειας και του κάλλους Μέχρι την ολοσχερή καταστροφή της από τον ίδιο της τον εαυτό...

Αγαπήσαμε σαν πυρπολημένα κάστρα και σαν το στομωμένο σπαθί, πάλι και πάλι στον τροχό των βράχων τα ονόματά μας, αναλωθήκαμε για πάντα. Τώρα που στέρεψε η κοίτη της απόγνωσης κι ο δρόμος μακρύς, τώρα που η αθωότητά μας έσπασε απ’ το τέντωμα σαν τη χορδή, τώρα που σώπασαν οι κρότοι των γενηθήτω, ας μας αριθμούν με τους πρακτικούς αυτού του κόσμου....

ΣΚΙΕΣ Σκιές η ζωή μου ένα παιχνίδι με σκιές κατάντησε να είναι φόβοι και φαντάσματα δειλά κι άδηλα. Σκιές, μοναχά σκιές εμένα συντροφεύουν. Σκαιότερη η μια της άλλης δείχνει θαμπή αυτή κι έκθαμβη μονόστηλο θα γίνει. Γέμισε η ζωή μου με σκιές με τις απατηλές τους λάμψεις απ’ το χθες. Μια σκιά να ’σαι κι εσύ, μια απάτη πάντα απέναντί μου εαυτέ. * Η ΕΚΠΑΓΛΟΣ...

Λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ζακύνθου, ένας νεαρός αγρότης, ο Παναγιώτης, ερωτεύεται την Μαρμαρού, μια γυναίκα βρικόλακα που έχει στοιχειώσει το σπίτι του. Διακόσια χρόνια μετά την άδικη δολοφονία της, εμφανίζεται στον νεαρό αγρότη διεκδικώντας την ιδιοκτησία της, τον έρωτα και τη δικαιοσύνη. Η Μαρμαρού θα μπορούσε να είναι το φάντασμα της ανεξάρτητης...

Ήθελε να γευτεί την πίκρα του καπνού της, να ελευθερωθεί από τα σπάργανα της ευπρέπειας και του ευδόκιμου βίου. Τώρα εξοικειωμένος πια με τις καταχρήσεις, ακούει τον ήχο του καπνού να προελαύνει μέσα του, να καταλαμβάνει τα τελευταία ελεύθερα αναχώματα της μνήμης. Ναι. Τη διακρίνει στο βάθος, μάνα. Η εικόνα της μεγαλώνει καλύπτει το ζωτικό του χώρο σαν τον καπνό κι αυτή. Νιώθει τη στάχτη στα...

LA NOIA Mi sono annoiato tutta la vita finche ho scritto La noia e poi dopo La noia ho continuato ad annoiarmi. Η ΠΛΗΞΗ Έπληττα όλη μου τη ζωή μέχρι που έγραψα την Πλήξη και έπειτα μετά την Πλήξη συνέχισα να πλήττω....