Η ΕΑΥΤΗ Μ?τε Γερμανίδα μ?τε Ρωμι? κα? ?ν μο? τ? ψάλλουνε γι? τ? καλ? καθόλου δ? μ? νοιάζει. Μ?τε ?ραία μ?τε ?πιτήδεια μπ?ς κα? ξεφύγω ?π? τ? ?δια κα? πίσω ?φήσω τ? μαράζι. ―Μ? πάνω ?π’ ?λα!― Μ?τε γυναίκα μ?τε παιδί ?μ?ν πιά! ?π? προϊστορίας, ?τικέτες! Προτιμ? τ? “?αυτή”!...

Μια ιστορία με δράση, στοχασμό, συμβολισμό. Έρημος κακοτράχαλη και μια ήσυχη πολιτεία οι τόποι των ηρώων. Αναζήτηση ανθρώπων, σχέσεις αγάπης σε μια εποχή πολέμων, δυστυχώς επαναλαμβανόμενων. Η Κάζμπα αντιπροσωπεύει πολλά, όπως και ο Καρίμ, η μικρή Αϊσέ, η γυναίκα-ξωτικό. Και φυσικά η Γκρέτα, μορφή συμβολική με αποστολή της ταξίδια με νόημα βαθύ για την ανθρώπινη ύπαρξη και για τον κόσμο στο...

? Τζόναθαν Πράις, ?νας ?μιδιαμορφωμένος λογοτεχνικ?ς χαρακτήρας, α?ώνια περιπλανώμενος στ?ν κόσμο τ?ν θαυμάτων, ε?σέρχεται ?νυποψίαστος στ?ν καθημαγμένη ?π? τ?ν καραντίνα πόλη τ?ς Φιλανθρωπίας. ? ?διαιτερότητα τ?ς ?παρξής του –δίχως τ?ν α?σθηση προσωπικ?ς ταυτότητας, ?λλότριος, μεταφυσικός, ?ρχαϊκός, ?δολος μέσα στ?ν ?γνοιά του– τ?ν ξεχωρίζει ?π? το?ς ?λλους ?νθρώπους κα? δίνεται μ? ?λη του τ?ν...

Εξωτερικά, η πόλη μου ήταν μια πόλη σαν όλες τις άλλες, οι άνθρωποι γεννιόντουσαν, σπούδαζαν, ερωτεύονταν, παντρεύονταν, έπιαναν δουλειά. Γίνονταν έμποροι, υπάλληλοι, αστυνομικοί, έντιμοι άνθρωποι ή κλέφτες και λωποδύτες. Έκαναν παιδιά, αγόραζαν σπίτια, πλούτιζαν ή έχαναν τις περιουσίες τους, μεγάλωναν, πέθαιναν. Πίσω από την επιφάνεια, όμως, είχαν ένα ιδιαίτερο σαδιστικό τρόπο, μια συμπεριφορά...

...

Χώρα μου είσαι Κι ας ήξερα ελάχιστα για σένα Ένα όνομα, μια διεύθυνση μια ταυτότητα επιτηδεύματος Μα μόλις σ αντίκρισα εκείνη μόνον τη στιγμή στο χίασμα το φοβερό του ανθρώπου και του κόσμου η άφραστη μου δόθηκε ομορφιά δώρο αναίτιο κι ας σωριάζονταν με πάταγο άνθρωπος, μαζί, και κόσμος θρύμματα ερημικά τριγύρω μου....

έβρεχε δυνατά από τα δελτία των εποχών ενημερώθηκα πως έκανε Αύγουστο φόρεσα ένα λευκό φόρεμα κάτι γαλότσες και βγήκα να ζευγαρώσω με τη λάσπη τα φαρμακεία δεν εφημέρευαν, μου είπες η κλινική κοιμόταν σε άκουγα έβαζα κομπρέσες στα νυχτολούλουδα θα σε συναντούσα ανεξάρτητα από κάθε καιρό είχα στις παλάμες μου τον πυρετό...

?ντιγόνη 21 «Γεννήθηκα γι? ν ?γαπ? κα? ν ?γαπιέμαι κα? ?χι ν? μισ?»,* ?πάντησε ? γενναία κα? ε?σεβ?ς ?ντιγόνη στ?ν Κρέοντα, ?περασπιζόμενη τ?ν ?πόφασή της ν? μ?ν ?φήσει ?ταφο τ?ν νεκρ? Πολυνείκη, τ?ν ?δελφό της. Κα? ?ταν τόση ? ?ργ? το? Κρέοντος, πο? δ?ν πρόφτασε ν? προσθέσει κα? «ν? μισο?μαι», πο? ?μεινε κρεμασμένο στ? χείλη της. * Σοφοκλ?ς ?ντιγόνη 523 (442 π.Χ.)....

Ο γιος μιας γυναίκας. Εγώ κι αυτή. Εγώ κι εκείνες. Οι γυναίκες της ζωής μου που με διαμόρφωσαν. Η ζωή ενός ανθρώπου που αναπνέει με τη μητέρα του, διατηρώντας μια ιδιότυπη, εξαρτητική σχέση μαζί της, εγκλωβισμένος, υπό τον έλεγχό της, αδυνατώντας να εκφραστεί και να εξελιχθεί αυτόνομα. Ίσως η πιο έντονη σχέση του ανθρώπου, η οποία άλλωστε διαδραματίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη...

Κομψές και ήσυχες κυρίες παραδίδουν στα αγρίμια τις νότες της άνοιξης τεμαχισμένες *** Ημέρα Αυτή που αυγίζει έφτασε και δεν ξέρουν αν είναι κόρη του Ερέβους ή του Χάους Ανάμεσα στην Τετάρτη και την Πέμπτη ποιος θα με πνίξει ν’ αναπνεύσω Καισαρικά υποτάσσονται τα δέντρα στη φωτιά και το τσεκούρι Τα αίματα των παιδιών της Λίλιθ ποτίζουν πνευματικά χώματα Η μάνα...

(...) Εκείνο το βράδυ, ένα βράδυ του Δεκεμβρίου του 1903, θα έκανε ο Ανσέλμι την εμφάνισή του στη μεγάλη όπερα του Παρισιού. Τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί προ είκοσι και πλέον ημερών σε πλειστηριασμό και οι τιμές τους είχαν φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα. Έτσι, μονάχα οι πλούσιοι ευγενείς και οι ηγεμόνες του χρήματος μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τα θεωρεία και τις θέσεις της πλατείας....

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ Μέσα στη βουή του δρόμου ήταν να βρω τ’ όνειρό μου, να το βρω και να το χάσω κι ούτε πια που θα το φτάσω. Μια στιγμή πέρασε μπρος μου κι ήταν η χαρά του κόσμου, η χαρά που μας ματώνει σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι. Πέρασεν όπως περνούνε όσα δε θα ξαναρθούνε - πουλιά που ’χουν φτερουγίσει, σύννεφα...