Η ποίηση, όπως και στο σύνολό της η τέχνη, δεν έπαυσε να δημιουργεί την «παράπλευρη» πρόταση, ανατρέχοντας σε πλάγια μέσα προκειμένου να ερευνήσει και να αναδείξει την πραγματικότητα. Σαν κάτι να συμβαίνει στον ενδιάμεσο χώρο των πραγμάτων, να κινείται ζιγκ-ζαγκ αναδεικνύοντας στρατηγικής σημασίας τεχνάσματα. Ως άλλος surfer, ο ποιητής εισέρχεται πλαγίως στη ρευστή δομή του πραγματικού,...

...

Ο Δημήτρης Δημητριάδης (γεννημένος το 1944 στη Θεσσαλονίκη) είναι χωρίς άλλο μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου: πολυσχιδής λογοτέχνης σε όλα τα είδη, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, στοχαστής και σχολιαστής του πνευματικού βίου και των πολιτισμικών γεγονότων, από τους πολυγραφότερους λογοτέχνες και δραματουργούς, ο οποίος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον...

Αυτές οι σελίδες μέσα τους κλείνουν μια ολόκληρη ψυχή. Είναι η δική μου; Είναι κάποιου άλλου; Στην αρχή ήθελα να γράψω ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, όπου ο σκεπτικισμός θα έφτανε στο ύστατο σημείο της απελπι-σίας, αλλά λίγο λίγο, γράφοντας, η προσωπική ματιά διαπέρασε την ιστορία, η ψυχή έπιασε την πένα και την έσπασε. Θα προτιμήσω, λοιπόν, το μυστήριο των εικασιών. Όσο για σένα, τίποτα δεν...

Ήταν μικρό και χνουδωτό – κουτάβι πόσο μοιάζει! Και τ’ ορφανό λυκόπουλο βοσκός στη στάνη μπάζει, να τ’ αναθρέψει σαν σκυλί με τ’ άλλα του παρέα. Και ζήσανε χρόνια μαζί· ώσπου μια μέρα ωραία, δουλειά τυχαίνει του βοσκού, κατά την πόλη πάει κι αφήνει το κοπάδι του ο λύκος να φυλάει… Λίγες ερωτήσεις και άλλες τόσες απαντήσεις σχετικά με τον Αίσωπο...

...

Μια φαντασμαγορική πιρουέτα λίγο πριν την εξάρθρωση, μια αεροβική δίχως αντίκρισμα, ένας απεγνωσμένος αυτοσχεδιασμός εν ου παικτοίς, μια ζεϊμπεκιά εξευμενισμού για το θαύμα των θαυμάτων....

...

...

...

Ο Homo Erectus, ο Όρθιος Άνθρωπος, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πρωτόγονη ωμότητα των αισθήσεων και των αισθημάτων που η αγριότητα των καιρών μας έχει ανασύρει. Ο σημερινός άνθρωπος, σαν άλλος Homo Erectus, ανακαλύπτει τον κόσμο, τον εαυτό του, τη φύση, τη γλώσσα, τον έρωτα, τον κύκλο της ζωής, το θάνατο, το θεό. Με το νέο αυτό σπονδυλωτό ποίημα ο Γιάννης Ευθυμιάδης, μέσα από τη διπλή...

Ταξιδεύοντας με «Ένα καράβι με σημαία ελληνική», που ενώ όλα δείχνουν πως πρέπει να το εγκαταλείψουμε, εμείς επιμένουμε. Σεργιανάμε στο αστικό τοπίο, διαδηλώνουμε στους δρόμους, κυνηγάμε δράκους στα ψηλά βουνά και αλλόκοτα ψάρια σε σμαραγδένιους βυθούς. Απογειωνόμαστε «Ιπτάμενα και Ανεξέλεγκτα» και κάνουμε βουτιές σε κόλπους με καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα. Μα πάνω απ’ όλα, «Στο φορτηγό με την...

Η δασκάλα Ελένη Φωκά εκεί στο ιστορικό οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας πήρε στα χέρια το ιερό σύμβολο, σταυροκοπήθηκε, το φίλησε στο σημείο του σταυρού και ξομολογήθηκε. «Λογάριασε τι ζήσαμε τούτα τα χρόνια “διά της ιδίας θελήσεως”. Μια σφαγμένη πατρίδα, τρόμο, αίμα, βιασμούς, στριγκλιές, εφιάλτες, κλάμα βουβό μακρόσυρτο ώς τον θάνατό μας…» είπε, και πολλά επικράνθη. Πήγαν κι οι μαθητές της που...

Έρχομαι τώρα ο αυτουργός της μνήμης με μία βέργα από κρανιά και τον σουγιά να χώνεται στη μαλακή της φλούδα, μια χαρακιά εδώ, μια άλλη εκεί, να δέσει σχήμα ο μαίανδρος που οδηγεί τον νόστο σ έναν ορίζοντα που πια δεν έχει ηλικία, να δέσει σχήμα ο καπνός - χνώτο παιδιού στο τέρμα της οδού Μοναστηρίου, με τις τσιγγάνες να φουμέρνουνε τα άφιλτρα, τους ελιγμοδηγούς ν αλλάζουν βάρδια, με τ άλογα...

Ένας σπόρος πικραλίδας αφηγείται το θαύμα και την περιπέτεια της ζωής. Η αρχή, το τέλος, και πάλι μια αρχή....