Ανέκαθεν είχα την απορία πώς έζησαν οι άνθρωποι πριν από µας, κάτω από ποιες συνθήκες µεγάλωσαν, τι απασχολούσε τους παππούδες και τις γιαγιάδες µας. Άνθρωποι που δεν µπορούν να µιλήσουν, που όµως έβλεπαν την ίδια θάλασσα µε µας, περπάτησαν στους ίδιους δρόµους, γεύονταν τους ίδιους καρπούς, είχαν τα δικά τους βάσανα και καηµούς, έζησαν, γλέντησαν, πόνεσαν, ανάθρεψαν παιδιά, άλλοι έφυγαν ειρηνικά κι άλλοι στα πεδία των µαχών. Όλα αυτά, ξέρετε, είναι η ιστορία, που δεν γράφεται µόνο από τους µεγάλους, αλλά και από τους µεγάλους… µικρούς, αυτούς που µετέφεραν τη σκυτάλη που τώρα κρατάµε εµείς και την οποία θα παραδώσουµε σε άλλους. Σκέφτηκα λοιπόν πως µια σταγόνα είµαστε όλοι εµείς µέσα στην ιστορία του νησιού και των ανθρώπων του και αυτή τη σταγόνα είπα να σας µεταφέρω. Κρίνετέ µε µε επιείκεια, δεν είµαι συγγραφέας, ένας γραφιάς είµαι της δηµοσιογραφίας. Όµως, επειδή καµιά φορά γυρίζω και βλέπω τους τόµους της «ΑΛΗΘΕΙΑΣ» πίσω µου να καλύπτουν ολόκληρο τοίχο, λέω «λες κι εµείς να γράψαµε ιστορία;» Μπα, τι είµαστε εµείς, ιστορικοί; Όχι, καταγράφουµε απλά τα γεγονότα, που όµως αυτά είναι η ιστορία µας. Αυτά τα γεγονότα µελέτησα κι εγώ µέσα από τόµους εφηµερίδων που έγραψαν άλλοι και σας τα µεταφέρω ταπεινά σ’ αυτό το πόνηµα. Εκεί λοιπόν, στις εφηµερίδες της εποχής, που φυλάσσονται στο πολυτιµότερο στολίδι της Χίου, τη βιβλιοθήκη «Κοραής», βρήκα τις σταγόνες της ιστορίας που σας παραθέτω.