Προτού ο πανδαμάτωρ χρόνος τα σκεπάσει όλα και γίνουν στάχτη, χώμα, και εμείς επιστρέψουμε στην γη, για πάντα, ας ξεφυλλίσουμε το παραμύθι από την ημέρα που είδαμε το φως, την θάλασσα, τον άνεμο να μας χτυπάει. Οι δρόμοι οδηγούν σε κάποιο ξέφωτο. Σ ένα δωμάτιο και ένα μολύβι που θέλει να γράψει όσα είδαμε τότε και τώρα. Προχθές. Τα ξεχάσαμε κάποια. Άλλα έγιναν ονόματα, φράσεις. Αναπνοές. Όπως αυτές που ζούμε την κάθε μέρα χωρίς φαινόμενα ή συναντήσεις. Πρόσωπα και σκιές. Αυτές μεγαλώνουν όσο πέφτει το σκοτάδι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)