Ένα παιδί προσπαθεί να ερμηνεύσει τα δάκρυά του με εικόνες από τον κόσμο γύρω του. Παίρνει υλικά από φουρτουνιασμένες θάλασσες κι αλμυρά ποτάμια, ορμητικούς καταρράκτες και σκοτεινές σπηλιές, απομονώνεται σε μοναχικούς τόπους και τρυπώνει σε τρυφερές αγκαλιές. Φταίει το καλοκαίρι που τελείωσε, το μπαλόνι που έσκασε ή το πάτημα ενός αχινού; Μήπως πάλι είναι από τη χαρά της...