...

...

? ζωή σου ν? ’ναι ?να γλυκ? τραγούδι, πο? ν? τ’ ?κο?ς, ?που κα? ν? ’σαι, ?που κι’ ?ν π?ς . ?πως μι? μέλισσα πάνω σ’ ?να λουλούδι, τ? νέκταρ τ?ς σύνεσης κα? γνώσης ν? τρυγ?ς! * * * Ε?σαι ? ?νοιξη, μωρό μου, ? δροσάτη, κα? μι? ?πίθανη γαρδένια μυρωδάτη. ? παππο?κος ε?ν’ ? κατάλευκος Χειμ?νας, ?λλ’ ?νας ?γάπης ?πέραντος λειμ?νας!!! * * * ?χω δυ? ?γγον?ς πο? λάμπουνε σ?ν...

[...] Λέξεις κενές Κι αν δεν έχεις να πεις κάτι καλύτερο απ’ τη σιωπή, μη μιλάς, μη διαταράσσεις την ηρεμία με κενές λέξεις που σαν δοχεία αδειανά κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Η σιωπή είναι η πιο ισχυρή απόκριση, ειδικά σ’ ανθρώπους που το μόνο που ξέρουν, είναι να την απειλούν με ανόητα λόγια. [...] [...] Εκορέσθην από την αδολεσχία κάθε κίβδηλου. Λόγος λυσιτελής απ’ το...

Είναι αρκετή μια πιρουέτα στο άρωμα των λουλουδιών στην ευθραυστότητα του εφήμερου!...

Όλα προσφέρονται για ανάγνωση. Τα ορατά της Κτίσης που μας περιβάλλει είναι λέξεις, προτάσεις και κείμενα που ανοίγουν μπροστά σου κόσμους έτοιμους να τους αναγνώσεις και να τους γνωρίσεις. Ρίζες βαθιές που φτάνουν ως τα θεμέλια της ύπαρξης ξυπνούν μνήμες παλιές κι όμως τόσο οικείες, βγαλμένες από τον πρώτο όρθρο της ζωής. Και ξετυλίγονται σύμπαντα, κόσμοι κόσμων, εκεί που το αόρατο κρύβεται...

...

Όνειρο με μια σταγόνα Περπατούσαμε κάτω από το ουράνιο τόξο κι έπεσε απαλά πάνω στα χείλη σου. Ήξερε από χρώματα, καθώς είχε παίξει μέσα της ο ήλιος. Και διάλεξε το κόκκινο! Σχεδόν ζήλεψα την τόλμη της....

Ό,τι με παρηγορεί και μένω όρθιος είναι η μοναξιά που ζει η φύση. Στέλιος Θ. Μαφρέδας Μου λες γιατί σωπαίνω Και συλλογίζομαι. Με ταχύτητα αστραπής περνούν μπροστά μας εικόνες λέξεις άνθρωποι πουλώντας τα ιερά τους. Καθρέφτισμα βίου σεισμογενούς θα πεις και άχτιστου, μακριά αιώνες μακριά από το μέτρο. Μείναμε μόνοι. Εγώ κι ο κόσμος όλος. Ποτέ πιο πλούσια η μοναξιά...

...

Η ποιητική συλλογή “Πέρα από τη θάλασσα” είναι η νέα δημιουργία της ταλαντούχας ποιήτριας, Νίκης Σιγάλα. Κάθε στίχος της είναι καταστάλαγμα ψυχικής εξέλιξης, θησαυρός και αξίες κληρονομημένες από τα περασμένα που ζουν μέσα της. Στις αξίες αυτές η ποιήτρια μεταξύ άλλων υμνεί και τον αγαπημένο της τόπο, την Ανάφη, πλάθοντας πνοές που δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο! Στον πολύ ξεχωριστό τρόπο γραφής...

Το έργο της βραβευμένης ποιήτριας Ντιάνα Ανφιμιάδη αντανακλά ένα εξαιρετικά περίεργο μυαλό και ισορροπεί ανάμεσα σε κλασικές αναφορές και σουρεαλιστικές εικόνες. Αναβιώνει αρχαίους μύθους και δοκιμάζει την πραγματικότητα των αισθήσεών μας ενάντια στα όρια της λογικής. Ο παιχνιδιάρικος, πνευματώδης λυρισμός της προσφέρει μια ματιά στο αιώνιο μέσα στην καθημερινότητα. Τα ποιήματά της, βαθιά...

Ο κάθε άνθρωπος τις ορισμένες στιγμές του σκέ?τεται να τα παρατήσει? διανύει τότε την πιο μπλε περίοδο της ζωής του τη σκούρα μπλε, την μπλε-μαβί. Τυλίγει την ψυχή του με έναν ακάλεστο μανδύα, βελούδινο, πολύ βαρύ κι αποζητά το κλάμα. Μα η ψυχή αυτός ο παίκτης μας δουλεύει μου ?αίνεται βγαίνει στο μπαλκόνι πετάει τον μανδύα και τρέχει γιορτινή στα μαγαζιά....

Από το ογκώδες ποιητικό έργο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη επιλέξαμε 100 ποιήματά του, όχι όλα ευρέως γνωστά, όμως πιστεύουμε ότι δίνουν στον αναγνώστη μια αντιπροσωπευτική εικόνα της ποίησής του. Τα περισσότερα ποιήματα τα αντλήσαμε από περιοδικά της εποχής του (κυρίως το «Μπουκέτο») και τα ανθολογήσαμε όπως δημοσιεύτηκαν σε αυτά και γι’ αυτό ο αναγνώστης θα δει διαφορές σε σχέση με άλλες...

ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΣΚΟΝΗΣ Η σκόνη τυχαία μπήκε κάτω από το χαλί από καθαρή τύχη κάθισε για λίγο εκεί, ακίνητη.. Στιγμιαία όλα τα βλέμματα πάνω της έπεσαν θαύμασαν όλους τους τόπους που είχε βρεθεί. Όλα τα μέρη από τα οποία είχε περάσει όλα αυτά σχημάτιζαν την προσωπική της ιστορία μια ιστορία γεμάτη έρωτες και πολέμους, γεμάτη πάθη και μισαλλοδοξία Μια πανανθρώπινη ιστορία από χρυσό και...

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΓΛΑΡΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΥΓΗ Μεθυσμένο το κεφάλι μου Σκάλωσε η μορφή σου μέσα του Και αρνείται επίμονα να φύγει Με κυνηγάς παντού, όπου και εάν πάω Τα χρώματα τα αζωγράφιστα Πλέκεις μέσα στη ματιά σου Εκείνης της αυγής – θυμάσαι; Κι εγώ διαπράττοντας πάλι την ύβριν Βουτάω μέσα της Και προσπαθώ να σε αγκαλιάσω Όσο διαρκεί το συννεφοπερπάτημά σου Μα τη στιγμή που η...

ΣΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ Στο μουράγιο σε καρτερώ και σήμερα το σούρουπο Σε ψάχνω μέσα στην ομίχλη και στην κάπνα των φουγάρων Αναζητώ το πλοίο σου, την Ατλαντίδα, με τον υψηλότερο ιστό και την κυματιστή σημαία Την Ατλαντίδα μας όπως έλεγες Τον μυθικό προορισμό ενός μακρινού παρελθόντος Τη χώρα της ευμάρειας και του κάλλους Μέχρι την ολοσχερή καταστροφή της από τον ίδιο της τον εαυτό...

Κείμενα που προέκυψαν στα πλαίσια του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι. Συμμετέχουν οι: Αγάπη Ίρις Αγγέλου, Ευσταθία Αλεξανδρή, Κωνσταντίνα Βαγγάλη, Μαρία Βακαλοπούλου, Γεωργία Βενετσανάκη, Γεωργία Βουδούρη, Κώστας Γαλάνης, Χριστίνα Γκουτή, Πόπη Δαμιανίδου, Ράνια Διακομοπούλου, Πένυ Διαμαντοπούλου, Σοφία Ευθαλίδου, Νατάσα Θεοδωρίδου, Ελισσώ Καλλαντζή, Μυρσίνη Καλογεροπούλου, Μαρίνα...

Σαράντα καλειδοσκοπικ? ?νειρα σ? μι? μαιανδρικ? ?λληλουχία, ?που τ? ποιητικ? ?γ? στροβιλίζεται ?λεύθερα στ?ν ποταμ? το? χρόνου καί, μετεωριζόμενο μεταξ? πραγματικότητας κα? ?νειροφαντασίας, περιπλαν?ται στ?ν ?χρονη ?πικράτεια το? ?νείρου, ?κε? ?που ?λα μπορο?ν ν? συμβο?ν. ?ντονες ?ρωτικ?ς ε?κόνες πο? ?πανέρχονται ?π? ?νειρο σ? ?νειρο, μ? τ? ?ντικείμενο το? πόθου ν? ?μφανίζεται ?λλοτε φωτειν?...

Το όγδοο βιβλίο του Βασίλη Ντόκου Ο σκοπός του αρχιτέκτονα είναι μια οιονεί ποιητική σύνθεση, όπου η πρισματικά βιωματική οπτική των σπιτιών τείνει σταδιακά στον συγκερασμό της τελεολογικής έννοιας του σκοπού του αρχιτέκτονα με τη ρυθμική και μελωδική του σκοπού των ασμάτων του ποιητή, ανακαλώντας την τονικότητα ενός συμπαντικού τραγουδιού, του οποίου ο αρχέγονος ρυθμός διέπει ακόμη τα σπίτια,...

Πρόλεκτο Το πρώτο του Δεκέμβρη στον χρόνο πια που δε γυρνά. Και το στερνό στου πρώτου Απρίλη τα σκαλιά. Τα πιο πολλά στον έρωτα κρυμμένα. Της Κύπρου δεκατέσσερα – ίσως κι ακόμα ένα· κι αν μια ζωή δε φτάνει πόσο την αγαπώ να πω εκείνη ας το ξέρει κι αυτό μου κάν ει. Κι αν σ’ άλλους χρόνους άλλα δουν το φως,...

Έρωτας, αγάπη, θάνατος, βλάσφημες προσευχές, οργισμένες ματιές, αθώα παρατήρηση. Σ’ αυτές τις περιοχές, σ’ αυτές τις αντιδράσεις βρίσκεται και φτιάχνεται η ποίηση του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου. Ποιήματα που κράτησαν τις αφορμές και αναζήτησαν τις αιτίες, τις απορίες. Η απώλεια. Η σιωπή, το χαμηλωμένο βλέμμα, ο κόμπος στον λαιμό. Τα υγρά ματιά, τα χρώματα του νοσοκομείου, «ήρθε η σειρά...