ΗΜΕΡΑ 90 μάλλον δε μου μίλησες πολύ για τη μοναξιά και τις τρύπες που ανοίγει μάλλον μου είπαν γι αυτή τα μάτια σου με εκείνη την απορία πως απουσία θα πει να βυθίζεσαι σε ένα ωκεανό ολοσκότεινο και άδειο μόνη....

ΑΤΡΟΠΟΣ Τέτοιο μπουρίνι μανιασμένο που σηκώθηκε, μεσονυχτίς, που έδωσε μια κι άνοιξε διάπλατη την πόρτα στο σκοτίδι. Σκιάχτηκε το σκυλί κι όρμησε μες στη νύχτα (κι ούτε που ξαναφάνηκε). – Μου ’πεσε κι άνοιξε κι αυτό, μονολογούσε η λεχώνα οργισμένη, στα θηλυκά τα σκέλια του νεογέννητου θωρώντας τη ροδαλή πληγή, τη σχάση κι έδενε κόμπο τ’ άντερο, τον λώρο. Θηλιά να πεις, θηλιά...

Νησί «Εξαιρετικά βαρετό το προβλέψιμο μέλλον αν είναι για όλους το ίδιο». Είπε εκείνος και με βαθιά υπομονή σαν θάλασσα είδε τον εαυτό του να μεταμορφώνεται σε νησί....

Πατρίδα Ζούσα στις παρυφές της πόλης σαν φανοστάτης που τη λάμπα του κανείς δεν αλλάζει. Ιστοί αράχνης συγκρατούσαν τους τοίχους, και ο ιδρώτας τα σφιχτοπλεγμένα χέρια μας. Έκρυβα το αρκουδάκι μου σε εσοχές χοντροφτιαγμένων πετρότοιχων κι έτσι το έσωζα από τα όνειρα. Μέρα νύχτα ζωντάνευα το κατώφλι επιστρέφοντας σαν μέλισσα που πάντα επιστρέφει στο προηγούμενο λουλούδι. Ήταν καιρός ειρήνης...

Σφίγγοντας το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλατις διακεκομμένες γραμμέςκαι το περίγραμμα των αριθμώνστο πρόχειρο τετράδιο αριθμητικής.Πρέπει να τα καταφέρω.Στις προηγούμενες σελίδες έχω...

ΔΕΝ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ Ξεκούρασε το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου κι άκου πώς συσσωρεύονται τα ερείπια πίσω απ’ τη σχολή του Σαλαδίνου, άκου τα θαμμένα σπίτια της Λίφτα άκου τον κατεστραμμένο μύλο, τα παιδιά που μαθαίνουν ανάγνωση στο ισόγειο του τζαμιού, άκου να σβήνουν τα φώτα για τελευταία φορά στα ψηλά μπαλκόνια της Κοιλάδας του Σταυρού, άκου το πλήθος που σέρνει τα πόδια...

ΤΑΞΙΔΙ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ Κρύωνες σ’ ένα παγκάκι παιδικής χαράς. Με ό,τι σάρκα έβρισκα στο κρύο σε σκέπαζα. Όταν με ξεβόλεψες στον καναπέ χυμώντας με το σάλιο σου στους φόβους μου ήσουν περίπτερο στην Πατησίων με φωτιά. Υπήρξε εκείνη η νύχτα όταν με ξέντυσες. Το δωμάτιο καταποντίστηκε το πέτσινο κολύμπαγε με το χαλί τα σύνεργα γυμναστικής και τα βιβλία βούλιαζαν ασυμμάζευτα. Έπρεπε να φύγεις. Μας...

ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ Η ράχη της μαμάς είναι ο χάρτης του χωραφιού μας. Για κάθε πέτρα που της έλεγε ο παππούς να μετακινήσει όταν ήταν έξι, ένας σπόνδυλός της άλλαζε θέση. Ελιόδεντρα φύτρωσαν στα κόκκαλά της, αγριόχορτα πύκνωσαν γύρω από τους μύες της. Όταν κάποτε κολυμπούσα στη μήτρα, φύτρωσαν αγριόχορτα πάνω μου - κι ας προσπάθησε να με κρύψει. Τώρα η ρίζα του νεύρου της εξασθενεί....

ΌΛΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ Οι πάγοι θα λιώνουν - στους πόλους τουλάχιστον Οι φωτιές θα μαίνονται στερώντας μας κάθε δέντρο που έμαθε ανάποδα από εμάς να ανασαίνει Για να χουμε οξυγόνο αφειδώς να σπαταλάμε Απ τα καμένα δάση ελεύθερα Θα περνάνε ρέματα ορμητικά Στης πλημμύρας τα νερά θα αντηχούν Δραματικές κραυγές πνιγμένων Και παιδιών που ορφάνεψαν πρόωρα Κι εγώ θα συνεχίσω να πληρώνω Με...

Σε ανήλιαγο σοκάκι βουίζει ένα κουνούπι παγιδευμένο σταγόνες αγωνίας στα φτερά του. «Προσοχή στο φως. Είναι αναξιόπιστο. Θάνατος εξασφαλισμένος. Θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος». Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά: «Μιλούν και τα κουνούπια;» Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται. «Απαιτώ εκεχειρία. Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο των LED. Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…» Τα βράδια της...

αποβάθρα στα νοτισμένα ξύλα με προτεταμένους αγκώνες Περιμένουμε στην ξένη ατμόσφαιρα το ψάρι Να εκτιναχτεί, στη στεγνή θερμότητα Να συντριβεί, στην λεκάνη με τα απόνερα Να βεβαιωθεί πόσο αδύνατον τού είναι πια Να αναπνεύσει. Πριν να αφεθεί να κολυμπήσει Πάλι να πιστέψει, σε πτώματα ανάμεσα όμοιών του Μιαν ύστατη προσπάθεια να...

Λευκό ψέμα Μάθε γλώσσες που δεν ξέρω, μίλα μου για πράγματα που δεν θέλω να ακούσω. γίνε ο κρίκος για το σύμπαν των βαρετών αληθειών, όπως ότι η Κυριακή είναι Κυριακή, η Κροατία Κροατία και η σύνταξη που μας κρατάει στη ζωή. την ίδια στιγμή γίνε το βασταγερό σύνορο στα ανατολικά, μια γειτονιά απαγορευμένη για τους πιτσαδόρους. γίνε η σφραγίδα στο δέρμα ενός διαβατηρίου, ένα εξιτήριο, επίσης...

Η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος Η νύχτα βγαίνει από ατμούς χειμάρρου σαν κούραση του κοριτσιού που ρέει από όνειρα Αναπνέει η βροχή ανάμεσα στα δέντρα οι άγγελοι αφήνονται καρποί στους Παραδείσους του κορμιού μου Οι πέτρες είναι οι γαληνεύσεις που γλιστρούν με το καλοκαίρι από την ουρά του νου Γιατί ο ήλιος λύεται σε ταβάνια από κρίνα Μαύρα ηλιοτρόπια λιάζουν μετά τη βροχή...

ΜΙΣΕΣ ΔΟYΛΕΙΕΣ Ξημέρωσε η μέρα και ποζάρει Σαν ακέφαλη κούκλα σε βιτρίνα. Την υποδέχομαι όπως έχω μάθει, Μ’ έναν λυγμό και μ’ ένα καφεδάκι. Έτσι κι αλλιώς τα καταστήματα θ’ ανοίξουν Αργότερα, όταν θα ’χει πια στεγνώσει Το αίμα αυτού του αποκεφαλισμού. Μακριά, σ’ έναν άλλο γαλαξία, Ακόμη τα πουλιά χουζουρεύουν Χωμένα σ’ ανάλαφρα σύννεφα. Μόνον ο κύκνος στην ουράνια λίμνη...

(πατ πατ με σόλα στο κενό) Αποκοιμιέται στην καρέκλα του μαγαζιού του Οι πελάτες γύρω του όλο πίνουν το ποτό τους –περιστέρια– Τα λιγοστά μακριά μαλλιά του γέρνουν μπροστά Γέρνει όλος σαν κουρασμένο δέντρο Το μαύρο του παλτό τον προστατεύει απ’ όλα αυτά που σκαρφαλώνουν στην πλάτη του Τα κλειδιά του πέφτουν Δεν ξυπνάει Το πέλμα του κινείται στον ρυθμό της μουσικής Ένα πατ πατ με σόλα στο...