ΜΙΣΕΣ ΔΟYΛΕΙΕΣ Ξημέρωσε η μέρα και ποζάρει Σαν ακέφαλη κούκλα σε βιτρίνα. Την υποδέχομαι όπως έχω μάθει, Μ’ έναν λυγμό και μ’ ένα καφεδάκι. Έτσι κι αλλιώς τα καταστήματα θ’ ανοίξουν Αργότερα, όταν θα ’χει πια στεγνώσει Το αίμα αυτού του αποκεφαλισμού. Μακριά, σ’ έναν άλλο γαλαξία, Ακόμη τα πουλιά χουζουρεύουν Χωμένα σ’ ανάλαφρα σύννεφα. Μόνον ο κύκνος στην ουράνια λίμνη Ταξιδεύει ν’ ανταμώσει το ταίρι του Και τραβάει με μοναξιά και υπερηφάνεια Τον ήλιο τον γαλαζωπό κι αναποφάσιστο Πίσω απ’ τα πούπουλα της ουράς του. Εδώ, δαγκώνω λίγο χώμα που απόμεινε Από τα δάχτυλα της μικρής στο ταμείο Πάνω στο σουσαμένιο μου κουλούρι. Ποτέ δεν φτάνει η πνοή του Κυρίου Να εμψυχώσει ολόκληρο το σώμα. Κάτι απομένει από πηλό και στεγνώνει Όπως όπως, ένα χέρι, ένα πόδι, Κι ό,τι μπορεί διορθώνει η γκιλοτίνα Προτού ανεβάσουνε τα μαγαζιά τα ρολά.