Πατρίδα Ζούσα στις παρυφές της πόλης σαν φανοστάτης που τη λάμπα του κανείς δεν αλλάζει. Ιστοί αράχνης συγκρατούσαν τους τοίχους, και ο ιδρώτας τα σφιχτοπλεγμένα χέρια μας. Έκρυβα το αρκουδάκι μου σε εσοχές χοντροφτιαγμένων πετρότοιχων κι έτσι το έσωζα από τα όνειρα. Μέρα νύχτα ζωντάνευα το κατώφλι επιστρέφοντας σαν μέλισσα που πάντα επιστρέφει στο προηγούμενο λουλούδι. Ήταν καιρός ειρήνης όταν έφυγα από την πατρίδα: το δαγκωμένο μήλο δεν είχε μαυρίσει, στο γραμματόσημο ένα παλιό ερημωμένο σπίτι. Από γεννησιμιού μου μεταναστεύω σε γαλήνια μέρη και τα κενά κολλημένα κάτω απ τα πόδια μου όπως το χιόνι που δεν γνωρίζει αν ανήκει στη γη ή στον αέρα.