«[…] Η μετάφραση ενός τέτοιου αριστουργήματος», γράφει ο ποιητής Ν. Σπάνιας («Εθνικός Κήρυξ», 11.10.1981, Νέα Υόρκη), «είναι σχεδόν ακατόρθωτη. Σχεδόν… ο ανυπέρβλητος Βασίλης Ρώτας κρατεί τα πρωτεία στην ελληνική ανάπλαση τα τελευταία 56 χρόνια. Η μετάφρασή του είναι μια αναδημιουργία, και κανείς απορρίπτει την ιδέα πως θα βρεθεί ή θα γίνει στο μέλλον μετάφραση για ν’ αντικαταστήσει αυτήν του Β. Ρώτα. Το έργο, γεμάτο τριβόλια και τσουκνίδες μεταφραστικές, έγινε στα χέρια του Ρώτα ένας στιλπνός ολοπράσινος λειμώνας. Η ρευστότητα του έργου (καμιά σκηνή δεν είναι πιο δραματική από την άλλη), τα λογοπαίγνια και τέλος η ποίηση με την οποία είναι φορτωμένοι οι βαθύτατα φιλοσοφημένοι μονόλογοι (για το νόημα της ζωής) μεταφέρονται στο ακέραιο στην ελληνική μετάφραση, λες και ένας δεξιοτέχνης άνθρωπος χύνει υγρό από ένα δοχείο στ’ άλλο χωρίς να χυθεί έξω ούτε μία σταγόνα».