Κι αν δεν βρούμε ποτέ Ιθάκη,
αν την προσπεράσουμε;
Τι θα μας απομείνει;
Ταξίδι ατέρμονο;
Όνειρα αστροκεντημένα σε νυχτερινούς ορίζοντες;
Το αλμυρό τραγούδι κάποιας αχαρτογράφητης θάλασσας;
Έρωτες του κύματος κρυμμένοι στην ομίχλη;
Σειρήνες μιας ποθητής, άγνωστης πατρίδας;
Μύθοι μακρινοί, περίεργοι,
γύρω απ’ τη καρδιά, με σπάγκο,
πλεγμένα νήματα από θεές της Μοίρας,
μιας δεύτερης, κρυφής ζωής.
Μια αιωνιότητα μικρή.

ΑΔΗΜΟΝΕΙΣ
Το βλέμμα αποστρέφεις αγέρωχα
από τις ξεχαρβαλωμένες ρίζες των δέντρων.
Κλειδώνεις την πνοή του ανέμου
στον ασκό σου
μαζί με τις υπόλοιπες εικόνες των στίχων,
εκείνες που τις μάζευες βουτώντας,
με μάτια ανοιχτά, στης ψυχής τα θολά νερά.
Όμορφα διπλώνεις τις στιγμές,
ξεπλένεις το άγγιγμα στης λήθης την πηγή
κι αδημονείς να μεταναστεύσεις.