Τα ποιήματα της Λάμιας δημοσιεύονται πενήντα χρόνια μετά από μια χρονιά ορόσημο για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, τη χρονιά της μεταπολίτευσης. Ωστόσο, ως στιγμιότυπα-καταγραφές της διάδρασης μιας μητέρας με την κόρη της, στο πρώτο μέρος, και ως αναστοχασμοί του μόνου ανθρώπου, στο δεύτερο, φαίνεται να μένουν έξω από την Ιστορία.Ίσως, όμως, τα ποιήματα αυτά να γίνονται αυτόκλητα μάρτυρες σε κάτι παράδοξο: στις αυστηρά ιδιωτικές εκείνες στιγμές, τις γνωστές σε όλους μας, που τρέφουν τον ηρωισμό προτού αυτός μετατεθεί στη δημόσια αρένα εκκολάπτοντας ιστορικά το όποιο «θαύμα».