Αγαπητό Τραπέζι,
σήμερα έριξε πρωινό, ανοιξιάτικο χιόνι. Η ομίχλη κατέβηκε χαμηλά
στα βουνά κι έκατσα στο μπαλκόνι να δω τα πουλιά και να πιω λίγο
τσάι. Χαιρέτησα τους εργάτες που δούλευαν στην αυλή. Ένας απ’
αυτούς μου έκανε νόημα να πλησιάσω και μου παρέδωσε έναν γκρι
φάκελο χωρίς γραμματόσημο. Ήταν ένα παλιό γράμμα του
αγαπημένου μου φίλου που παράπεσε στην αποθήκη απ’ όπου παίρνανε
τα υλικά. Ο φίλος μου κι εγώ θέλαμε ένα τραπέζι. Βγήκα με για ξύλα.
Περπατούσαμε για ώρες ανάμεσα σε χιονισμένες, παγωμένες πλαγιές
και πλαγιές γεμάτες λουλούδια. Αμέτρητα ρυάκια διέτρεχαν το
τοπίο, ψυχρές φλέβες που κατέβαιναν το βουνό σχηματίζοντας ρεύματα,
ποτάμια και καταρράχτες. Ξαπλώσαμε στην πλαγιά να ξεκουραστούμε.
Πολύ γρήγορα αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα το σχήμα
που θα σας έδινα.
Δικός σας,
Κ