Η Σ Υ Ν Α Ν Τ Η Σ Η Ο σωσίας του βρισκόταν ήδη εκεί Με τη βαλίτσα αφημένη κάτω και Με το βλέμμα χαμένο να κοιτάζει Τη ρεσεψιόν, με λένε Ντράγκο, είπε Παίρνοντας το κλειδί και γρήγορα Περνώντας στη συνομιλία, μπορείς Να φανταστείς έναν άνθρωπο χωρίς Το είδωλό του; Ή μην και νόμισες ότι Ζωή και θάνατος καλείται άλλο τι ει μη Το πέρασμα στην άλλη πλευρά τού καθρέφτη, του δήλωσε, Καθώς φάνηκε για μια στιγμή πως η νύχτα Δεν ήθελε πλέον να υπάρξει – ένα οριστικό αυγερινό φως είχε επικαθήσει στη σκάλα που οδηγούσε Στους ορόφους, εκ δεξιών αυτής στεκότανε Ο ένας και εξ αριστερών ο άλλος, ως εάν Η κλίμακα που βυθιζότανε σε ύψος Να ήταν όχι άλλο τι απ’ τον αιώνιο μητροπολιτικό καθρέφτη της δημιουργίας ανάμεσά τους, Ενώ ο πρωτότοκος Φάνηκε να μην παίρνει στα σοβαρά Τα λόγια του σωσία του, Ντράγκο, του αντέτεινε, Η ομοιότητα είναι πλήρης τόσο που Καταλήγει πια ανομοιότητα, δεν μας είναι εύκολο πάντα να ξέρουμε Αν είμαστε δεξιά ή αριστερά του Σύμπαντος, όσο βέβαια δύσκολο είναι Να έχουμε ιδέα για το ποιο το πάνω Και ποιο το κάτω, καταμεσής τού αστρικού διαστήματος, Είμαστε, Ντράγκο, για αυτό, συνέχισε ο Πρωτότοκος, οι αιχμάλωτοι του πρώτου κόσμου έτσι όπως κάποτε εφάνη εν αρχή, Εν αρχή ήταν το όμοιο, φάνηκε να θέλει Να εξηγήσει στον σωσία του ευρισκόμενος σε ευχάριστη νοητική έξαψη, Και αμέσως το όμοιο χωρίστηκε σε τόσα Όμοια μεταξύ τους ώστε από μόνο του αυτό κατέστη μια τέτοια ανομοιότητα, που λογικά θα οδηγούσε Στο τέλος του χρόνου πάλι στο όμοιο Μόνο που μας φαίνεται πια τόσο ανοίκειο όπως εγώ κι εσύ, Που απορρέοντας από την ίδια ταραχή Εκείνη που φυγάδευσε τον νου μας κάποτε από τον παράδεισο Είμαστε ορισμένως οι από παλιά αντίπαλες Όψεις του θεού μέσα στον παγετό τού ανθρώπου Που αν και ίδιοι τόσο, είμαστε γι’ αυτό Οι υπέρτατοι ξένοι, το κρίμα των αιώνων Μα δες, ωσάν τον Νάρκισσο στη Λίμνη, Εισήλθαμε κάποτε μ’ ελευθερία σεισμική Στα παγωμένα νερά του καθρέφτη Ξεχάσαμε όμως να τραβήξουμε και τον εα