Έρχομαι τώρα ο αυτουργός της μνήμης με μία βέργα από κρανιά και τον σουγιά να χώνεται στη μαλακή της φλούδα, μια χαρακιά εδώ, μια άλλη εκεί, να δέσει σχήμα ο μαίανδρος που οδηγεί τον νόστο σ έναν ορίζοντα που πια δεν έχει ηλικία, να δέσει σχήμα ο καπνός - χνώτο παιδιού στο τέρμα της οδού Μοναστηρίου, με τις τσιγγάνες να φουμέρνουνε τα άφιλτρα, τους ελιγμοδηγούς ν αλλάζουν βάρδια, με τ άλογα να σέρνουνε στη δημοσιά τα κάρα αχάραγα στη λαχαναγορά, Βαρδάρη, Λαγκαδά, τα καρφοπέταλα στην άσφαλτο, Αγίου Δημητρίου, μια γρατσουνιά εδώ, μια άλλη εκεί, σγουρές φωνές στον χαλινό του λόγου - Έιιι, ντε! Έιιι, ντε! το καμουτσίκι στα χέρια του παππού - Έιιι, ντε! Έιιι, ντε! εδώ στο τέρμα των οδών - γραφή παιδιού σε χνωτισμένο τζάμι.