Οι ιστορίες που χτίζει ο Χρήστος είναι γεμάτες γυναίκες που νομίζεις ότι τις βλέπεις να σουσουρίζουν σέρνοντας τις παντόφλες τους πίσω από την πλάτη σου. Νομίζεις ότι ξέρεις τέτοιες γυναίκες από τα δικά σου παιδικά χρόνια, αν δεν είσαι τζόβενο – για την ακρίβεια, είναι βέβαιο ότι τις ξέρεις: γιαγιάδες, θείες και γειτόνισσες γεμάτες μυστικά, μεγάλα πάθη, μεγάλα μίση, μεγάλοι έρωτες… αλλά καθημερινά όλα, σα να τρέχουν δίπλα σου, ή σα να έτρεχαν απτόητες, οι ιστορίες και οι ηρωίδες, πριν σαράντα-πενήντα χρόνια. Η καθημερινότητα της αφήγησης είναι αυτό που κάνει τα κείμενα του Χρήστου να ξεχωρίζουν, η αμεσότητα, η σκληρότητα μπλεγμένη με λίγη, όση χρειάζεται τρυφερότητα. Κι όλα αυτά πατάνε σε μια ημι-ξεχασμένη Ελλάδα, μια πραγματικότητα που είναι πάντα παρούσα μέσα μας, και ενώ διαβάζουμε, σηκώνει ταπεινά κεφάλι. Μανίνα Ζουμπουλάκη