«Ο βομβαρδισμός του «λιμανιού» του Πειραιά από τους συμμάχους άφησε πίσω του 700 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και μια πόλη γεμάτη από ερείπια και άδεια από κατοίκους. Οι μαθήτριες μιας ολόκληρης τάξης, της Ραλείου Σχολής που η δασκάλα τους τις είχε οδηγήσει τρέχοντας στην Ηλεκτρική για να τις προφυλάξει, βρήκαν, μαζί με όλους τους άλλους που είχαν καταφύγει εκεί, τον πιο τραγικό θάνατο. Τα ερείπια των άλλων κτιρίων έφραξαν τη μοναδική είσοδο και πέθαναν από ασφυξία. Ο Πειραιάς μαυροφορέθηκε. Δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε τουλάχιστον ένα νεκρό. Παρ όλη την οδύνη τους όμως επειδή το ένστικτό της αυτοσυντήρησης είναι πολύ ισχυρό οι επιζήσαντες Πειραιώτες κατέφυγαν για δεύτερη φορά στην Αθήνα». Πώς φαντάζει ο πόλεμος στα μάτια ενός μικρού κοριτσιού; Πώς δονείται το σώμα του και η ψυχή του με τα ταμπούρλα των αιματηρών βομβαρδισμών; Μπορούν τα χρώματα, οι ευωδίες του προπολεμικού Πειραιά να αντισταθμίσουν τη φρίκη του πολέμου; Και οι άριες της τρυφερής «μάμα» είναι ικανές να φέρουν γαλήνη και την γλυκύτητα της αθωότητας; Η Πέπη Φωκά με λόγο λιτό, μας χαρίζει μια σημαντική μαρτυρία για τον Πειραιά, λίγο πριν μπουν στην πόλη οι εχθροί, φανερώνοντας τη δύναμη της ψυχής ενός κοριτσιού που θέλει να γευτεί το μεδούλι της ζωής ενάντια σε κάθε δυσκολία και αγριότητα αυτού του «ψεύτικου ντουνιά».