Αφού κα­τά­φε­ρα τε­λι­κά να με­τα­να­στεύ­σω στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες το 1970, συ­νει­δη­το­ποί­η­σα ότι είχα κά­νει ένα σπου­δαίο και μο­να­δι­κό τα­ξί­δι. Το τα­ξί­δι αυτό είχε ξε­κι­νή­σει πολ­λά χρό­νια πριν στην πα­τρί­δα μου, την Αλ­βα­νία, την οποία κα­τά­φε­ρα να εγκα­τα­λεί­ψω για την Ελ­λά­δα το 1966, τέσ­σε­ρα χρό­νια πριν από την άφι­ξή μου στη Νέα Υόρ­κη. Οι πι­θα­νό­τη­τες ήταν πά­ντα ενα­ντί­ον μου και ενα­ντί­ον της οικο­γέ­νει­άς μου, επει­δή η απά­τρι­δα ιδι­ό­τη­τά μας ως Ελ­λή­νων Ρω­μα­νι­ω­τών Εβραί­ων μας πα­γί­δευ­σε στην κα­τα­πι­ε­στι­κή και βά­ναυ­ση κομ­μου­νι­στι­κή δι­κτα­το­ρία της Αλ­βα­νί­ας. Έζη­σα από πρώ­το χέ­ρι όλες τις δυ­σκο­λί­ες της πο­λυ­ε­τούς προ­σπά­θει­ας της οικο­γέ­νει­άς μου να απο­κτή­σει τα κα­τάλ­λη­λα έγ­γρα­φα ταυ­τό­τη­τας και την επί­ση­μη άδεια να φύ­γει, και όλα αυτά υπό τη σκιά της αλ­βα­νι­κής μυ­στι­κής αστυ­νο­μί­ας. Ήξε­ρα ότι θα ήθε­λα να γρά­ψω την ιστο­ρία μας μια μέ­ρα, για να την μοι­ρα­στώ με τα εγ­γό­νια μου, αλ­λά η ζωή έχει τον τρό­πο της να μας κρα­τά απα­σχο­λη­μέ­νους. Με­τα­ξύ της επι­τυ­χη­μέ­νης οδο­ντι­α­τρι­κής μου κα­ρι­έ­ρας, της δι­δα­σκα­λί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο της Νέ­ας Υόρ­κης και της ανα­τρο­φής των παι­δι­ών μου, ήμουν τό­σο απα­σχο­λη­μέ­νη στο με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος της ζω­ής μου που δεν είχα χρό­νο να γρά­ψω τί­πο­τα, πό­σο μάλ­λον ένα βι­βλίο.