«Πιστεύω –αν και πολιτικός δεν είμαι, ούτε θέλω να είμαι– πως αυτό θα φέρει πόλεμο· και πιο γοργά θ’ ακούσεις πως οι λεγεώνες που είν’ τώρα στη Γαλλία, κάναν απόβαση στη άφοβή μας Βρετανία, παρά πως πλήρωσαν μια πένα. Οι πατριώτες μας είν’ άνθρωποι πιο ταχτικοί από τότε που ο Ιούλιος Καίσαρ χαμογελούσε για την απραγιά τους, μα ’βρισκε πως άξιζε να κατσουφιάζει για το θάρρος τους: η ταχτική τους...

«[…] Η μετάφραση ενός τέτοιου αριστουργήματος», γράφει ο ποιητής Ν. Σπάνιας («Εθνικός Κήρυξ», 11.10.1981, Νέα Υόρκη), «είναι σχεδόν ακατόρθωτη. Σχεδόν… ο ανυπέρβλητος Βασίλης Ρώτας κρατεί τα πρωτεία στην ελληνική ανάπλαση τα τελευταία 56 χρόνια. Η μετάφρασή του είναι μια αναδημιουργία, και κανείς απορρίπτει την ιδέα πως θα βρεθεί ή θα γίνει στο μέλλον μετάφραση για ν’ αντικαταστήσει αυτήν του...

[…] Η τιμή με τσιγκλάει να κάνω μπρος. Ναι, αλλά τι αν η τιμή με τσιγκλήσει του ξεκαμού όταν κάνω μπρος, τι γίνεται τότε; Μπορεί η τιμή να κολλήσει ένα πόδι; Όχι. Ή ένα χέρι; Ή να πάρει τον πόνο από μια λαβωματιά; Όχι. Ώστε η τιμή δεν ξέρει τη χειρουργική τέχνη; Όχι. Τι ’ναι η τιμή; Μια λέξη. Τι ’ναι αυτή η λέξη, τιμή; Αέρας. Ομορφοστολισμένος λογαριασμός! Ποιος την έχει; Αυτός που πέθανε την...

[…] Η τιμή με τσιγκλάει να κάνω μπρος. Ναι, αλλά τι αν η τιμή με τσιγκλήσει του ξεκαμού όταν κάνω μπρος, τι γίνεται τότε; Μπορεί η τιμή να κολλήσει ένα πόδι; Όχι. Ή ένα χέρι; Ή να πάρει τον πόνο από μια λαβωματιά; Όχι. Ώστε η τιμή δεν ξέρει τη χειρουργική τέχνη; Όχι. Τι ’ναι η τιμή; Μια λέξη. Τι ’ναι αυτή η λέξη, τιμή; Αέρας. Ομορφοστολισμένος λογαριασμός! Ποιος την έχει; Αυτός που πέθανε την...

Αυτή ’ν’ η αιτία, αυτή ’ν’ η αιτία, ψυχή μου· ας μην ειπώ τ’ όνομά της σε σας, αστέρια αγνά. Αυτή ’ν’ η αιτία. Μα δε χύσω το αίμα της, δε θα πληγώσω το δέρμα της το ασπρότερο από το χιόνι κι απαλό σαν αγαλμάτου αλάβαστρο. Όμως πρέπει να πεθάνει, αλλιώς θα ξεγελάσει κι άλλους άντρες. Το φως να σβήσω και μετά το φως να σβήσω: αν σβήσω εσένα, φλόγας όργανο, μπορώ ξανά το πρώτο φως σου να τ’ ανάψω...

Στο έργο τούτο δεν βλέπουμε νέους και ηλικιωμένους, παρά ανθρώπους με το νέο πνεύμα κι ανθρώπους με το παλιό. Ο Τυβάλδος, για παράδειγμα, είναι νέος, αλλά με το παλιό πνεύμα. Οι άνθρωποι μ’ αυτό το παλιό πνεύμα, άντρες και γυναίκες, ηλικιωμένοι και νέοι, φέρνονται με τυραννικό φανατισμό και τα ζητήματά τους τα λύνουν μόνοι τους με το σπαθί τους και ούτε ξέρουν άλλους νόμους κι άλλο δίκιο: όλη...

Η παράστασή μας διαδραματίζεται στα παρασκήνια ενός θεάτρου. Οι συντελεστές προσπαθούν να ανεβάσουν μια κωμωδία, αλλά τα πράγματα παίρνουν αναπόφευκτα μια αστεία τροπή. Οι αναπάντεχες συγκρούσεις μεταξύ των συντελεστών της θεατρικής παράστασης, που προκύπτουν από τις φιλοδοξίες και τον ναρκισσισμό που κάθε μέλος διαθέτει, θα οδηγήσουν την ομάδα να περάσει από πολλές φουρτούνες και εντάσεις. Θα...

...

Το κύριο θέμα του μύθου είναι ο αγώνας που κάνουν οι νέες και γερές κοινωνικές δυνάμεις για να ανοίξουν δρόμο μέσα απ’ τους φραγμούς που έχει στήσει ο παλιός, γερασμένος κι εξαχρειωμένος κόσμος και να πάρουν τη θέση που τους ανήκει στη ζωή.Ο κατώτερος, ο παρακατιανός, που χάρη στις αρετές του και τους άθλους του ανεβαίνει στην ανώτερη κοινωνία, ήταν θέμα της μόδας στην Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε...

«Των φίλων μου, που πρέπει να τους κάμεις φίλους σου κεντριά και δόντια τώρα τώρα είναι βγαλμένα· με τον σκληρό τους μόχτο πρόκοψα αρχικά και βέβαια μου ’θρεψε τον φόβο η δύναμή τους μήπως με ξεθρονίσουν: για να τ’ αποφύγω τους ξέκανα […] Για τούτο Χάρη μου τον νου σου, θερκοκέφαλους να τους απασχολείς σε πόλεμο έξω· η δράση στο εξωτερικό σβήνει τη μνήμη απ’ τα παλιά». Τέτοια συμβουλεύει τον...

Στο Χειμωνιάτικο Παραμύθι, η ζωή παρουσιάζεται στο σύνολό της και όλες οι εκφράσεις της είναι μια ευλογία. Συχωρεμένοι να είναι όλοι! Καμιά κρίση, καμιά καταδίκη. Το πνεύμα της ζωής στη μυστηριώδη πορεία του δημιουργεί πότε τη μια και πότε την άλλη μορφή. Όλα είναι απαραίτητα μέσα στο εκπληκτικό σύνολο. Το μαύρο είναι απαραίτητο όσο και το άσπρο. Χωρίς το μαύρο, το άσπρο δεν θα μπορούσε να...

Το κύριο θέμα του μύθου είναι ο αγώνας που κάνουν οι νέες και γερές κοινωνικές δυνάμεις για να ανοίξουν δρόμο μέσα απ’ τους φραγμούς που έχει στήσει ο παλιός, γερασμένος κι εξαχρειωμένος κόσμος και να πάρουν τη θέση που τους ανήκει στη ζωή. Ο κατώτερος, ο παρακατιανός, που χάρη στις αρετές του και τους άθλους του ανεβαίνει στην ανώτερη κοινωνία, ήταν θέμα της μόδας στην Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε...

Μονάχα την ώρα της συμφοράς αναγνωρίζει κανείς την αλήθεια. Και τη συνηθίζει. Μέχρι τότε... ας περιμένουμε. Σε μια ήσυχη μικρή πόλη (οπουδήποτε κι οποτεδήποτε) φτάνει απροσδόκητα ένας ταλαιπωρημένος ξένος. Οι κάτοικοι τον περιθάλπουν και παράλληλα γοητεύονται από τη σιωπηλή του παρουσία. Ο ξένος κρατάει σφιχτά κλεισμένη τη χούφτα του και ούτε κι οι πιο χειροδύναμοι άντρες...

Ένα αεράκι είναι η Νούρα. Μέσα από τον πόνο, μέσα από την απώλεια, μέσα από τη φρίκη του πολέμου, μέσα από την πίκρα για τη χαμένη πατρίδα, μέσα από τον ζόφο της προσφυγιάς, μέσα από τη βαναυσότητα της εργαλειοποίησης του ανθρώπου, μέσα από τον βραχνά της φτωχοποίησης ένα αεράκι φυσά μέσα στις σελίδες της. Κώστας Γάκης...

Σκάνδαλο! Την επομένη μιας ξέφρενης νύχτας στο Μαξίμ, η Πιτσιρίκα-Γαριδούλα, χορεύτρια στο Μουλέν-Ρουζ, βρίσκεται στο κρεβάτι του αξιοσέβαστου δόκτορα Πετιπόν, άμαθου στα δυνατά ποτά. Όταν φτάνει απρόοπτα σπίτι του ο θείος του, τον συλλαμβάνει με μια τόσο γοητευτική συντροφιά. Ο Πετιπόν δεν έχει άλλη επιλογή παρά μόνο να παρουσιάσει την Πιτσιρίκα ως γυναίκα του. Αλλά πώς θα αντιδράσει η νόμιμη...

Σε ένα από τα πιο μακάβρια έργα του, ο Ευριπίδης αριστοτεχνικά δραματοποιεί τον τρόπο με τον οποίο κάποιος εξοντώνει τον αντίπαλό του με τις τεχνικές της χειραγώγησης, τη στρατηγική νοημοσύνης και τις ύπουλες διαστροφικές επιθέσεις: συκοφαντία, αποσταθεροποίηση, παγίδες, στρέβλωση της πραγματικότητας, και κάθε συμπεριφορά που σήμερα συνιστά ηθική παρενόχληση. Ο Διόνυσος είναι και θεός της...

[…] ο Χριστοφής είναι ένας φιλόσοφος-ψυχολόγος που ταξιδεύει µε χρονοµηχανή και µελετά τους αξιόλογους ανθρώπους της Ιστορίας και τον περίγυρό τους, προσπαθώντας να κατανοήσει τις µεγαλειώδεις αντιφάσεις τους, την δύναµη και τις αδυναµίες τους, τα πάθη και την δηµιουργία, την επίδραση και την λησµονιά. ?ρ Φώτης Παπαθανασίου Ιδιάζων φάρος στα Ελληνικά Γράµµατα. Ιδιοφυής, πρωτότυπος,...

Στη Σκωτία βρέθηκα, ξαφνικά. Μέρα Νούμερο 1 Δεν είμαι Σκωτσέζα, αλλά θέλω να. Μέρα Νούμερο 2 Άντρες. Πολλοί άντρες που κυνηγούν. Μέρα Νούμερο 3 Απλώς πεινάω. Μέρα Νούμερο 4 Παρακολουθώ τους άντρες. Μέρα Νούμερο 5 Αποχρωματίζομαι ταχέως. Καλημέρα, Σκωτία. Μιλάω άπταιστα προϊστορικά Σκωτσέζικα. Δεν ελέγχω τον Σκωτσέζο εαυτό μου. Χτυπάω παλαμάκια. Άντρες γυμνοί σε...

Στο θεατρικό έργο «Ο Βυσσινόκηπος» παρουσιάζονται δραματουργικά οι κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις στη Ρωσία, στο γύρισμα του 20ού αιώνα, συμπεριλαμβανομένης της ανόδου της μεσαίας τάξης μετά την κατάργηση της δουλοπαροικίας στα μέσα του 19ου αιώνα και της πτώσης της εξουσίας της αριστοκρατίας....

Ο Ανδρέας και η Δήμητρα είναι παντρεμένοι με παιδιά και διατηρούν ένα επιτυχημένο αρχιτεκτονικό γραφείο. Με αφορμή μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση, περνούν ένα σαββατόβραδο σε πολυτελές θέρετρο του Αιγαίου. Εκεί, συζητώντας για τα αρχιτεκτονικά σχέδια και τη μεταξύ τους διαφωνία για τον τρόπο υλοποίησής τους, ο Ανδρέας ζητά από τη Δήμητρα να χωρίσουν και ξεσπά άγρια μεταξύ τους διαμάχη....

Ο Κέννυ κι ο Φενού είναι στρατιώτες σε έναν περίεργο πόλεμο, που κρατάει για μέρες, μήνες, ή και χρόνια. Η αλήθεια είναι πως κανείς πια δεν ξέρει με βεβαιότητα. Ο Κέννυ και ο Φενού φυλάν σκοπιά στη μέση του πουθενά. Ξεχασμένοι σε μια δυστοπία, μοιάζουν τα μόνα ζωντανά πλάσματα που έχουν απομείνει στον κόσμο. Ανήκουν σε αντίπαλες παρατάξεις. Ο Κέννυ είναι Κόκκινος και ο Φενού Μπλε, και όλοι...

Ένα Τζιώτικο ραβαΐσι σε παραδοσιακή μορφή. Πενήντα χρόνια μετά τη θεατρική επιτυχία της δεκαετίας του 1910, ξαναγράφεται μια ερωτική ιστορία στον ίδιο τόπο, το νησί της Κέας ή Τζιας, σε συνθήκες πλέον της δεκαετίας του 1950. Από το Μικρό Παρίσι, τις καντάδες και τα κλου Παγώνα Κλου, περνάμε στην καθοικιά του Κωσταντή με τα παραδοσιακά έθιμα της εποχής, τους νησιώτικους σκοπούς και τα...

Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ για τη Σοφίτα: «Μ΄αρέσει η έμπνευση του έργου σας και του βρίσκω αρετές: ένα δραματικό βάδισμα, αγωνία… Είναι βέβαιο ότι έχετε ταλέντο… Θα γράψετε θέατρο πραγματικά ωραίο… Θα είμαι ευτυχής αν με ενημερώνετε για την πρόοδο των εργασιών σας.» Ανάμεσα στις σελίδες του ‘Σοφίτα’, ένα αερόμετρο γίνεται το κεντρικό σύμβολο μιας αγωνίας που διαπερνά την κοινωνία: το δικαίωμα...

Ο Τίμων είναι ο στενότερος συγγενής του βασιλιά Ληρ. Και με τον έναν και με τον άλλον ο ποιητής μάς παρουσιάζει τον άνθρωπο που πίστεψε σε ιδανικό κι ο θεός αυτής της πίστης απάτησε την εμπιστοσύνη του! [...] Με τον Τίμωνα, το ιδανικό δεν περιορίζεται στη στοργή την οικογενειακή, παρ’ απλώνεται πλατιά, γενικά στην ανθρώπινη αγάπη, στη φιλία. Γι’ αυτό και μοιράζει τα πλούτη του αλογάριαστα:...