Ο Πέτρος Λυγίζος με αυτή την ποιητική συλλογή του ακροβατεί ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Σαν να μην υπάρχει παρόν. Όσα θέλησε κι όσα φοβάται, όσα τόλμησε να ονειρευτεί, κατοικούν στο παρελθόν και το μέλλον. Ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται την ίδια στιγμή, σαν να ακυρώνεται, σαν να μην υπάρχει. Πώς, άλλωστε, μπορεί να σταθεί κανείς απέναντι στον θάνατο; Πώς να πολεμήσει την ανυπαρξία;...

Τρία φεγγάρια είναι η ζωή του καθενός στης αιωνιότητας το δευτερόλεπτο που σου ’λαχε να ζήσεις. Το πρώτο της αθωότητας, του ονείρου, της ανεμελιάς με τη ματιά μιας παιδικότητας, μιας ήβης· όμορφος κόσμος, φιλόξενος, ζεστός, βγαλμένος σαν απ’ του παππού το παραμύθι....

ΘΡΟΝΟΣ «Περιττά ή ζυγά» μονολογείς καθώς τα μετράς «δεν έχει σημασία» βιάζεσαι να τονίσεις. Μήπως να έλεγα: «μονά;» Μονά ή ζυγά; Ουκ έστιν αριθμός συναισθημάτων. Στα σκαλιστά πόδια θρόνου ξύλινου αρετές μαζί με την αλήθεια φλυαρούν, θεά καλοσύνης αγκαλιάζει κόρες σεμνότητας, γιοι ανδρείας και θάρρους κρύβονται κάτω από λερωμένη γκρι μοκέτα. Πολλά πόδια γύρω από πόδια, πλουραλισμός...

Μια ποιητική συλλογή με θέματα σχετικά με τη φύση, την πατρίδα, τον έρωτα, τη φιλία, με κοινό παρονομαστή τη μέθεξη που πηγάζει από την ψυχική ένωση και επαφή. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το ποίημα που ακολουθεί. Διαχρονική μέθεξη Κι ο Ιχνηλάτης ως Ιππότης ζωγραφίζει το χρώμα του τριαντάφυλλου στην καρδιά τους!...

ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ Ο ήχος των πουλιών αποκοιμιέται στις κορυφές των δέντρων, σαν την φωνή αυτών που αγνόησαν και αγνοήθηκαν. Λίγοι κοντοστάθηκαν μπρος στην κλειστή πόρτα. Λίγοι έγειραν. Ξέρω, υπάρχουν πρόσωπα αισχρά πιο αισχρά κι απ το θάνατο κι ας στρέψει αυτός τις λαβές στις θύρες. Μόνο ψηλά, στις κορυφές των δέντρων η νύχτα μοιάζει μ έρωτα. Οι θόρυβοι δεν φτάνουν ως εκεί. Φτωχά και...

? ?ρχιτεκτονικ? το? ?ρέβους ε?ναι ?να πεζ? ποίημα σ? τρία μέρη. Μι? ?ποτύπωση ?ν?ς νεκρικο? τόπου. Μν?μα – ?ρως – Θάνατος. ? ποιητ?ς ?π? ?να ?ρμητικ? κλεισμένο δωμάτιο ?ναδύεται στ? ?στρα, βυθίζεται στ?ν γνόφο τ?ς θαλάσσης, κα? ?π? κε? στ? ?νειρο, στ? ποθούμενο πρόσωπο, μ? ?ναν πόθο πο? τ?ν παρασύρει στ?ν μέθη το? βυθο?... κα? μοιραία στ?ν πνιγμό. "Καταβασίες σ? νεκρικο?ς τόπους τ?ς μνήμης....

ΛΕΞΙΚΟ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ που ορίζουν, οι ίδιες λέξεις αναιρούν· κι είναι το νόημα μια μεταβατική διάσταση που περιέχει το ένα και το τρία ακέραια και συμμιγή. Κι είναι το νόημα μια σπουδή από τουλίπες σε κρυσταλλικό ανθόχωμα. ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ όταν σχίζονται γεννούν τσουκνίδες, υδράγκαθα και ρόζους χιονιού. Κι από τις γέννες αυτές όλα τα δάκρυα διηθούνται στη λέμφο ενός ποιήματος και στους νεφρούς του. ΟΙ...

Παρά θίν’ αλός Μοναχή η ακρογιαλιά τώρα που χώρισε από το Καλοκαίρι. Φθινόπωρο γαρ! Και δυο παιδάκια προσπαθούν, πετώντας σαν τα βότσαλα τα γέλια τους, να κάνουν το νερό να ησυχάσει, μα δεν πονούν τα κύματα....