Κι αν η ελπίδα στη μορφή της την τελική κατάργησε τον χρόνο, τότε ο άνθρωπος δεν έζησε αναίτια. Δεν έζησε ηττημένος. Είναι τόσο παράξενη, και τόσο απροσδόκητα αποκαλυπτική αυτή η σκληρή και συνάμα σοφή γλυπτική τέχνη του καιρού, στις κρυφές και στις φανερές απεικονίσεις της. Είναι τελικά ο πόνος ή η ελπίδα, που κερδίζει την αθανασία; Δεν ξέρω. Εξαρτάται. Εξαρτάται απ’ το πόσα δάκρυα θα συνοδέψουν τον άνθρωπο στην ώρα του μεγάλου αποχαιρετισμού. Τ’ άλλα, τ’ αναλαμβάνει πάντοτε η σιωπή…...