Δεν γρα?φω για τον πο?λεμο. Για τον α?νθρωπο με?σα στον πο?λεμο, γρα?φω. Δεν γρα?φω για παρα?σημα, ου?τε για χαμε?νες μα?χες. Γρα?φω για αχαρτογρα?φητες πληγε?ς, για συναισθη?ματα, εκει?να που ε?μειναν κρυμμε?να στα βα?θη της καρδια?ς μας για μισο? αιω?να, απο? το 1974· την χρονια? της τουρκικη?ς εισβολη?ς στην Κυ?προ και της αιχμαλωσι?ας του Δημη?τρη Τουμαζη? στην Αμα?σεια της Τουρκι?ας....

Πικρότατο φαρμάκι τ’ ουρανού σελήνη τώρα που τα βήματα με οδήγησαν καθώς εσύ το ήθελες αφήνω ελεύθερο τον διάκοσμο μιας σκέψης κηλιδωμένης αμαρτία στους επαρχιακούς δρόμους που σταυρώνουν τώρα που τα βήματα με άφησαν μπροστά στην πύλη της πιο στενόκαρδης διαβόητης μυθιστορίας η πύλη αυτή αμαυρώνει το όνειρο τώρα που τα βήματα με φυγάδευσαν όχι, όχι από κει που θέλει η καρδία όχι εκεί που θέλει...

Το αυτοβιογραφικό αφήγημα της Ζιλμπέρτ Μπρίντιζι καταγράφει με τρόπο ζωντανό και συναρπαστικό την ιστορία μιας οικογένειας μέσα στον ταραγμένο 20ό αι. Μια οικογένεια που περιπλανιέται από χώρα σε χώρα, μέσα από πολέμους, καταστροφές και εθνικές τραγωδίες. Από την Τραπεζούντα και τη Σμύρνη έως το Λαύριο και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, παρακολουθούμε την πορεία των ανθρώπων που σημάδεψαν μια...

ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Ξεκίνησαν από το σπίτι του, στου χωριού την πλατεία. Αυτός στην άμαξα ψηλά, οι άλλοι με τα πόδια συνοδεία. Πέρασαν σπίτια και σπιτάκια, βγήκαν στα περιβόλια και στα χωράφια. Ο ουρανός φαινόταν να είχε κέφια. Του θερισμού οι μηχανές ακούγονταν σαν ντέφια. Μικρό παιδί, εγώ, τον φανταζόμουνα εκεί ψηλά ξάπλα, με κλειστά τα μάτια, να χαμογελά. Ισως ακόμα και με τα πουλιά μαζί να...

Είπα στον χρόνο που απέμεινε πως είναι λιγοστός κι εκείνος πήγε και καρφώθηκε σε μια διαστολή παρόντος. Όσο είναι ακόμη καιρός. Κι όσο αντέχουμε. Μπορώ να σε αγγίξω; Εδώ; Κι εδώ;...

το λέω: «ήταν μια μέρα δύσκολη κάτω από το σώμα μου ήρθε και ξάπλωσε ένα μυρμήγκι τόσο κουρασμένο από τις εξορμήσεις του να βγει να δουλέψει για λίγο φαγητό κι ύστερα να πάρει το λεωφορείο να γυρίσει πίσω εκεί που λέει ότι είναι σπίτι του εκεί που είναι το τραπέζι και το μαξιλάρι του κι ένα μικρό ποτήρι γυάλινο που έχει για να μαζεύει τη βροχή»...