Πρώιμα τραύματα στη ζωή προκαλούν ελλείμματα στη δομή του ψυχισμού που θα καθορίσουν τον τρόπο που σκέφτεται, αισθάνεται και συμπεριφέρεται. Για να μη δει τις πληγές του, το άτομο απομακρύνεται από τον αληθινό εαυτό του. Συμμορφώνεται σε εντολές και υιοθετεί υποχρεώσεις άλλων, θεωρώντας τες επιθυμίες του. Αγνοεί το ότι το σώμα του είναι ευάλωτο και, σε κάποια ύστερη ολέθρια συνθήκη, θα νοσήσει. Παραδόξως, το άρρωστο σώμα αποτελεί το έσχατο καταφύγιο του ατόμου απέναντι στην ψυχοσωματική αποδιοργάνωση και τον θάνατο. Όπως θα φανεί από παραδείγματα, η νόσος γίνεται αφορμή για το άτομο να αναζητήσει την ιστορία του και να βρει τα χάσματα στον ψυχισμό του που διέκοψαν τη δυνατότητά του να ονειρεύεται, να επιθυμεί, να ζει.